Sentaro Omori - wiceadmirał 03.10.1892 - 24.22.1974

(fot. Zbigniew Flisowski, Burza nad Pacyfikiem t.2, Poznań 1989)

Urodził się 3 października 1892 r. w prefekturze Kumamoto.
19 grudnia 1913 r. ukończył Akademię Marynarki Etajima i wszedł w skład załogi krążownika pancernego "Azuma".
Od 11 sierpnia 1914 r. służył na krążowniku liniowym "Kongo", od 21 sierpnia 1914 r. na pancerniku "Iwami", od 12 lutego 1915 r. ponownie na "Kongo" i od 1 czerwca 1916 r. na pancerniku "Yamashiro".
2 lipca 1917 r. przydzielono go do 2 Dywizjonu Torpedowców.
1 grudnia 1917 r. wstąpił na podstawowy kurs Szkoły Torpedowej, a 20 maja 1918 r. na podstawowy kurs Szkoły Artylerii.
Od 1 grudnia 1918 r. służył na niszczycielu "Shirayuki".

1 grudnia 1919 r. podjął w Szkole Torpedowej kurs zaawansowany.
1 grudnia 1920 r. został skierowany do 15 Dywizjonu Torpedowców.
20 lipca 1920 r. rozpoczął służbę na niszczycielu "Ashi", 1 maja 1922 r. na pancerniku "Mutsu", 1 grudnia 1922 r. na niszczycielu "Nokaze".
1 grudnia 1923 r. mianowano go dowódcą niszczyciela "Hibiki". Jednocześnie został instruktorem Szkoły Torpedowej (był nim do 10 stycznia 1924 r.). Omori z czasem zaczął być uważany za jednego z najlepszych specjalistów Cesarskiej Floty w dziedzinie broni torpedowej. Jak się miało okazać, do Szkoły Torpedowej powracał niejeden raz w ciągu swojej kariery i w końcu stanął na jej czele.

3 czerwca 1924 r. otrzymał przydział do Okręgu Morskiego Yokosuka.
Od 18 lipca 1924 r. służył na krążowniku liniowym "Haruna".
1 listopada 1924 r. ponownie skierowano go do Szkoły Torpedowej w roli instruktora.
10 grudnia 1925 r. przydzielony został do sztabu Połączonej Floty (i zarazem 1 Floty).
25 grudnia 1925 r. raz jeszcze został instruktorem Szkoły Torpedowej.
10 grudnia 1928 r. powrócił do sztabu Połączonej Floty i 1 Floty.
15 listopada 1930 r. objął dowództwo niszczyciela "Namikaze" (jednocześnie, do 1 grudnia tegoż roku dowodził niszczycielem "Kamikaze""Yugiri". Wg Richarda O'Neilla Omori był dowódcą, który budził ogólny strach jako bezwzględny zwolennik dyscypliny.

1 grudnia 1932 r. kolejny raz znalazł się w Szkole Torpedowej jako instruktor. Zarazem pracował w Biurze Badań Torpedowych stoczni w Kure i był instruktorem w Szkole Dowodzenia.
22 października 1934 r. został dowódcą 16 Dywizjonu Niszczycieli, a 15 listopada 1935 r. 21 Dywizjonu Niszczycieli.
1 grudnia 1936 r. został przydzielony do Sztabu Generalnego Marynarki.
5 grudnia 1936 r. został skierowany na kurs specjalistyczny Wyższej Szkoły Marynarki.
18 września 1938 r. objął dowództwo okrętu-bazy wodnosamolotów "Kamikawa Maru".
1 grudnia 1937 r. ponownie został instruktorem Szkoły Torpedowej.
Od 15 listopada 1939 r. dowodził pancernikiem "Ise".

15 października 1940 r otrzymał dowództwo 1 Flotylli Niszczycieli (jego okrętem flagowym został lekki krążownik "Abukuma".
15 listopada 1940 r. awansował na kontradmirała.
Od samego początku wojny na Pacyfiku jego flotylla uczestniczyła w szeregu ważnych operacji bojowych. Jako tzw. Siły Rozpoznawcze Eskortowała lotniskowce 1 Floty Powietrznej wiceadm. Chuichi Nagumo podczas rajdu na Pearl Harbor (listopad-grudzień 1941). Osłaniała je w czasie ataku na Port Darwin (luty 1942). Wchodziła również w skład sił, które przeprowadziły rajd na Ocean Indyjski (marzec-kwiecień 1942). Podczas "Operacji AL" (desant na Aleutach) kontradm. Omori dowodził Zespołem Inwazyjnym Wyspy (zajął ją 7 czerwca 1942 r.).
5 listopada 1942 r. kontradm. Omori został przydzielony do Sztabu Generalnego Marynarki.

Od 10 listopada 1942 r. dowodził 5 Dywizjonem Krążowników (ciężkie krążowniki "Myoko"" i "Haguro"). Jego okręty przez niemal rok nie zostały zaangażowane do akcji bojowej, mimo że dywizjon działał dosyć aktywnie (styczeń-luty 1943 osłona ewakuacji Guadalcanalu, maj 1943 - niedoszła interwencja wobec amerykańskiej inwazji na wyspę Attu i osłona ewakuacji wyspy Kiska, wrzesień 1943 - wypad Połączonej Floty ku wyspie Brown).
Dopiero w nocy z 1 na 2 listopada 1943 r. kontradm. Omori poprowadził swoje krążowniki (oraz podporządkowane mu 2 lekkie krążowniki i 6 niszczycieli) do bitwy w Zatoce Cesarzowej Augusty. Celem Japończyków było zniszczenie amerykańskich sił desantowych u brzegów wyspy Bougainville. Na drodze sił kontradm. Omori stanął zespół 4 lekkich krążowników i 8 niszczycieli US Navy. Nocny bój zakończył się zwycięstwem Amerykanów, którzy zatopili lekki krążownik "Sendai" i 1 niszczyciel oraz nie dopuścili Japończyków do swoich transportowców. Kontradm. Omori, który szedł do bitwy z nadzieją osiągnięcia co najmniej takiego samego sukcesu jak wiceadm. Gunichi Mikawa koło wyspy Savo, nie okazał się niestety wybitnym taktykiem. Biorący udział w walce komandor Tameichi Hara (skądinąd darzący Omoriego pewną sympatią) stwierdził później z goryczą: Nie rozumiałem, jak do tego doszło, że Omori został wybrany do kierowania tak ważną operacją jak ta.

Porażka w Zatoce Cesarzowej Augusty nie zaciążyła zbytnio na reputacji Sentaro Omori (po części stało się to za sprawą dosyć optymistycznych raportów, jakie otrzymało po bitwie japońskie dowództwo). Został odwołany ze stanowiska dowódcy 5 Dywizjonu, lecz w gruncie rzeczy wiązało się to z jego awansem: 25 listopada 1943 r. objął stanowisko dyrektora Szkoły Torpedowej. Ponadto 1 maja 1944 r. otrzymał stopień wiceadmirała.

Od 1 lipca 1944 r. pracował dodatkowo w Sztabie Generalnym Marynarki, Ministerstwie Marynarki oraz Morskim Dowództwie Stoczniowym.
13 września 1944 r. objął kierownictwo Dywizjonu Ataku Specjalnego, z ramienia Ministerstwa Marynarki kierując szkoleniem pilotów motorówek samobójczych Shinyo.
10 sierpnia 1945 r. otrzymał przydział do Cesarskiej Kwatery Głównej.
20 sierpnia 1945 r. został dowódcą 7 Floty.
15 września 1945 r. wrócił do Sztabu Generalnego Marynarki.
10 października 1945 r. przeszedł do rezerwy.
Zmarł 24 grudnia 1974 r.