Gunichi Mikawa - wiceadmirał 29.08.1888 - 25.02.1981

(fot. US Navy)

Urodził się 29 sierpnia 1888 r.
Jako midszypmen, po ukończeniu Akademii Marynarki Wojennej Etajima, 18 lipca 1910 r. został zaokrętowany na krążowniku pancernym "Asama". W okresie 1 grudnia 1913 r. - 27 maja 1914 r. przeszedł podstawowy kurs torpedowy, a po nim podstawowy kurs artyleryjski, który ukończył 1 grudnia 1914 r.
Od 1 grudnia 1916 r. do 1 grudnia 1917 r. kontynuował edukację oficerską w Wyższej Szkole Marynarki (kurs podstawowy i główny).

Podczas pierwszej wojny światowej (5 marca 1918 r.) został wysłany do Francji, gdzie przebywał do 2 lutego 1920 r.
Po powrocie do kraju służył na kilku okrętach, przy czym od 1 listopada 1921 r. do 1 kwietnia 1922 r. był również instruktorem w Szkole Torpedowej. 1 grudnia 1922 r. rozpoczął dwuletni, zaawansowany kurs oficerski w Wyższej Szkole Marynarki.

W latach 1926-1930 pełnił rozmaite funkcje sztabowe (m.in. w Sztabie Generalnym Marynarki), a w 1928 r. ponownie odwiedził Francję. Niebawem (7 lutego 1930 r.) powrócił do tego kraju po raz kolejny, tym razem w roli japońskiego attaché morskiego (oraz przedstawiciela Dowództwa Budowy Okrętów i Dowództwa Lotnictwa Marynarki). 1 grudnia 1930 r. odwołano go do Japonii.

15 czerwca 1930 r. otrzymał dowództwo okrętu pomocniczego "Hayatomo". 1 grudnia 1931 r. został mianowany głównym instruktorem i głównym szkoleniowcem Akademii Marynarki Wojennej. 20 lutego 1934 r. objął dowództwo ciężkiego krążownika "Aoba", następnie ciężkiego krążownika "Chokai" (15 listopada 1934 r.), później zaś pancernika "Kirishima" (15 listopada 1935 r.).

1 grudnia 1936 r. został mianowany kontradmirałem i szefem sztabu 2 Floty.
15 listopada 1937 r. objął kierownictwo 2 Wydziału (wywiadowczego) Sztabu Generalnego Marynarki.
15 listopada 1939 r. oddano pod jego komendę 7 Dywizjon Ciężkich Krążowników, 1 listopada 1940 r. - 5 Dywizjon Ciężkich Krążowników, a 6 września 1941 r. - 3 Dywizjon Pancerników, którym dowodził do 12 lipca 1942 r.
W międzyczasie, 15 listopada 1940 r. otrzymał awans na wiceadmirała.

Na czele Sił Wsparcia, które tworzyły m.in. pancerniki jego 3 Dywizjonu, wiceadm. Mikawa osłaniał lotniskowce Sił Uderzeniowych ("Kido Butai") wiceadm. Nagumo atakujące Pearl Harbor (Operacja "Z") 7 grudnia 1941 r. Na swym flagowym pancerniku "Kongo" Mikawa uczestniczył także w rajdzie "Kido Butai" na Ocean Indyjski (kwiecień 1942) i w bitwie pod Midway ("Operacja MI")), podczas której 3 Dywizjon wchodził w skład Sił Inwazyjnych wiceadm. Kondo.

14 lipca 1942 r. wiceadm. Mikawie powierzono dowództwo 8 Floty w bazie Rabaul na Nowej Brytanii. Jej obszarem operacyjnym były m.in. Nowa Gwinea, Archipelag Bismarcka i Wyspy Salomona. Krótko po skierowaniu Mikawy na Południowy Pacyfik rejon ten stał się areną szczególnie zaciętych walk ze Sprzymierzonymi, które miały doprowadzić do przełomu w wojnie.
Od 21 lipca 1942 r. okręty 8 Floty zostały zaangażowane do "Operacji RE", czyli próbie uchwycenia przyczółka nad zatoką Milne na Nowej Gwinei.
7 sierpnia amerykańska piechota morska wylądowała na wyspie Guadalcanal w archipelagu Salomonów. Na wieść o tym wiceadm. Mikawa czym prędzej wyruszył na swym flagowym krążowniku "Chokai" ku Guadalcanalowi (prowadzony przezeń zespół liczył ogółem 5 ciężkich krążowników, 2 lekkie krążowniki i 1 niszczyciel), by - jak się miało okazać - odnieść największy sukces swej morskiej kariery.

W bitwie koło wyspy Savo, stoczonej w nocy z 8 na 9 sierpnia 1942 r. z osłaniającymi siły desantowe okrętami, zespół Mikawy w ciągu 37 minut zniszczył 4 ciężkie krążowniki: USS "Vincennes", USS "Quincy", USS "Astoria" i HMAS "Canberra". Japończycy wyszli z walki niemal bez szwanku (kilka ich okrętów odniosło uszkodzenia) i dopiero w drodze powrotnej do bazy utracili ciężki krążownik "Kako", storpedowany przez okręt podwodny.
Mimo tak poważnego zwycięstwa (dla US Navy była to największa w jej historii klęska poniesiona w bitwie na morzu), dowódca 8 Floty był później krytykowany za niepodjęcie próby zatopienia amerykańskich transportowców u brzegów Guadalcanalu. Po rozgromieniu zespołów krążowników admirał zarządził bowiem odwrót, powodowany obawą (nieco przesadną) przed wystawieniem swoich okrętów na ataki amerykańskiego lotnictwa pokładowego (które jego zdaniem byłyby nieuniknione po nastaniu dnia). Tą decyzją nie był też zachwycony dowódca Połączonej Floty adm. Isoroku Yamamoto, chociaż przysłał Mikawie specjalną depeszę gratulacyjną. Tak czy inaczej, "Mikawa odniósł jedno z najwspanialszych zwycięstw morskich tej wojny" - by zacytować słowa znanego japońskiego oficera kmdra Tameichi Hary.
Pomimo wsparcia 8 Floty, "Operacja RE" po kilku tygodniach walk zakończyła się fiaskiem W nocy z 6 na 7 września 1942 r, resztki japońskich sił desantowych zostały ewakuowane znad zatoki Milne.

Dowodzenie Mikawy zostało ponownie poddane krytyce po bitwie pod Guadalcanalem w listopadzie 1942 r. Jego zespół krążowników i niszczycieli po ostrzelaniu amerykańskiego lotniska na tej wyspie w nocy z 13 na 14 listopada czym prędzej obrał kurs na Wyspy Shortland, zamiast zasilić osłonę zmierzającego w kierunku Guadalcanalu konwoju z wojskiem i zaopatrzeniem. Większość statków tego konwoju została zatopiona przez amerykańskie samoloty, w rezultacie czego na Guadalcanal dotarła jedynie minimalna część przeznaczonych dlań posiłków (ocalałe transportowce wyrzuciły się na brzeg wyspy, lecz i ich nie zdołano całkowicie rozładować).
Z drugiej jednak strony, zespół Mikawy i tak poniósł poważne straty w efekcie ataków lotniczych: zatopiony został ciężki krążownik "Kinugasa", a trzy inne krążowniki (w tym flagowy "Chokai") i niszczyciel odniosły uszkodzenia. W razie dłuższego przebywania w zasięgu amerykańskich samolotów, straty te mogły być jeszcze cięższe.

1 kwietnia 1943 r. wiceadm. Mikawa został odwołany ze stanowiska dowódcy 8 Floty, po czym (20 kwietnia) trafił do Szkoły Marynarki jako wykładowca.
3 września 1943 r. otrzymał komendę 2 Południowej Floty Ekspedycyjnej.
18 czerwca 1944 r. został dowódcą Floty Obszaru Południowo-Zachodniego (której obszar operacyjny obejmował Filipiny, Indie Holenderskie, Malaje, Birmę i Francuskie Indochiny) oraz 13 Floty Powietrznej. Od 15 sierpnia 1944 r. dodatkowo objął dowództwo 3 Południowej Floty Ekspedycyjnej.
Odwołano go 1 listopada 1944 r. Nie otrzymał więcej żadnego stanowiska i przeszedł w stan spoczynku 21 maja 1945 r.
Tryumfator spod Savo dożywszy sędziwego wieku, zmarł 25 lutego 1981 r.