W lipcu 1921 roku w wyniku wewnętrznego kryzysu, Hitler przejął kierownictwo partii NSDAP. Przyczyną i tłem tego, stała się próba połączenia NSDAP z DSP - Deutschsozialistische Partei (Niemiecka Socjalistyczna Partia).
DSP opanowała północne Niemcy, które dla NSDAP, mającej nadal charakter lokalny, były niedostępne. Wstępne rozmowy na temat połączenia, rozpoczęły się w sierpniu 1920 roku na spotkaniu w Salzburgu partii narodowosocjalistycznych z Niemiec, Austrii, Czechosłowacji i Polski, na którym obecny był także Hitler.

Liderzy DSP wielokrotnie podejmowali próby nawiązania rozmów. Pod koniec marca 1921 roku doszło do spotkania w Zeitz w Turyngii. Drexler, delegowany przez NSDAP przystał na wstępne propozycje połączenia obu partii oraz przeniesienia głównej jej siedziby do Berlina.
Hitler na wieść o tym porozumieniu zareagował z furią. Zagroził odejściem z NSDAP, czym zdołał doprowadzić do odrzucenia osiągniętego porozumienia. W kwietniu, na spotkaniu w Monachium negocjacje z DSP zostały zerwane.
Winą obarczono Hitlera. Dla niego z kolei nieistotne były podobieństwa programowe obu partii, gdyż nie podobało mu się że DSP zakładała wiele oddziałów nie mając po temu solidnych podstaw, przez to była "wszędzie i nigdzie".

Nie godził się też na zastosowanie taktyki parlamentarnej. Jednak, prawdziwym powodem jego niechęci była obawa że połączenie obu partii, zagrozić może jego dominującej pozycji, jaką posiadał w małej, ale dobrze zorganizowanej NSDAP.
W samej partii zaczęła narastać opozycja przeciwko Hitlerowi. Główną przyczyną były różnice w dalszej strategii politycznej. Kilku członkom komitetu nie podobały się metody ordynarnej agitacji Hitlera i krytykowali przewodniczącego Drexlera o zbytnie ustępstwa wobec niego.
Krytykowali przede wszystkim "gwiazdorstwo" i uprzywilejowaną pozycję Hitlera, którą wykorzystywał bez skrupułów do torpedowania wszystkiego, co nie pokrywało się z jego wyobrażeniami o przyszłości partii. Był gwiazdą w partii i umiał to wykorzystać.

Opozycja w NSDAP, mimo iż nie doszło do połączenia z DSP, nie zamierzała rezygnować. W marcu 1921 roku powstała w Berlinie nowa partia Deutsche Werkgemeinschaft, kierowana przez doktora Otto Dickela. Wydał on książkę "Odrodzenie zachodniego świata", która mimo że nie spodobała się Hitlerowi, została jednak pochwalona przez "Völkischer Beobachter".
Dickel, był dynamicznym i popularnym mówcą, przekonanym, podobnie jak Hitler o swojej misji.
Został on zaproszony do Monachium pod nieobecność Hitlera. Dzięki swojej przemowie odniósł wielki sukces przed wypełnioną widownią. Kierownictwo NSDAP było zadowolone ze znalezienia drugiego "wybitnego mówcy z narodowym zacięciem". Zaplanowano też więcej wystąpień Dickla.

Przebywający w Berlinie Hitler, był na bieżąco informowany przez swoich zwolenników o sytuacji w Monachium. Na początku lipca pojawił się w Monachium, gdzie usiłował nie dopuścić do połączenia z Deutsche Werkgemeinschaft. Wściekły, wygrażał że dopilnuje, aby rozmowy zjednoczeniowe zostały zerwane.
Widząc, że nie jest w stanie przeszkodzić rozmowom opuścił ostatecznie spotkanie. Groził opuszczeniem szeregów partii, co uświadomiło części kierownictwa, że strata jedynej prawdziwej gwiazdy może być śmiertelnym ciosem dla NSDAP. Odejście Hitlera mogło wywołać w    partii może spowodować rozłam jej rozłam.

13 lipca 1921 roku Drexler uzgodnił z Hitlerem warunki, które pozwoliłyby mu na pozostanie w partii. Warunki Hitlera były odpowiedzią na ostatnie niepokoje w partii i jego główne żądania. Miały one być przyjęte przez nadzwyczajny zjazd członków NSDAP. Oto jak brzmiało ultimatum Hilera:

- stanowisko przewodniczącego z władzą dyktatorską,
- siedzibą partii miało zostać raz na zawsze Monachium,
- program partii ma zostać uznany za niezmienny,
- zaprzestanie wszelkich prób łączenia się z innymi organizacjami.

14 lipca komitet partii wyraził gotowość w uznaniu jego "ogromnej wiedzy", zasług dla ruchu oraz "niezwykłego talentu mówcy", do oddania mu "władzy dyktatorskiej". Komitet wyraził też zadowolenie, że Hitler jest gotów przyjąć odrzuconą w przeszłości ofertę Drexlera przejęcia kierownictwa w partii.
20 lipca 1921 roku w wypełnionym po brzegi cyrku Krone Hitler jeszcze raz pokazał, że jest niezastąpionym mówcą i święcił truimf. 29 lipca wywołał burzliwy aplauz 554 płacących składki członków, obecnych na nadzwyczajnym zjeździe w Festaal w Hofbräuhaus i zdecydowanie pokonał swych przeciwników. Nie tylko obronił swoją pozycję w partii, ale i ją zdecydowanie wzmocnił.
Zgodził się przyjąć przewodnictwo NSDAP. Nowy statut partii, w pośpiechu przez niego naszkicowany, w trzech miejscach zawierał sformułowania o indywidualnej odpowiedzialności pierwszego przewodniczącego za działania partii, (podlegał jedynie walnemu ;zgromadzeniu członków).

Przeciwko przekazaniu dyktatorskiej władzy Hitlerowi głosowała tylko jedna osoba, jego awans na przewodniczącego partii był zaakceptowany jednomyślnie. Anton Drexler zadowolił się tytułem honorowego przewodniczącego. Uchwalony w tym samym dniu, nowy statut NSDAP, stwierdzał że partia działa na podstawie wodzostwa (Führerprinzip).
"Völkischer Beobachter" w sprawozdaniu ze zjazdu, stwierdził że reforma statutu partii była nieodzowna, by w przyszłości zapobiec wszelkim próbom rozpraszania energii partii przez decyzje większościowe.
Rudolf Hess oskarżając przeciwników Hitlera w "Völkischer Beobachter", napisał:

"Czy jesteście naprawdę ślepi na fakt, że ten człowiek jest osobowością przywódczą, jedyną zdolną do tego, by doprowadzić walkę do zwycięskiego końca ? Czy sądzicie, że bez niego masy tłoczyłyby się w cyrku Krone ?".

Kiedy Adolf Hitler w lipcu 1921 roku przejął przywództwo NSDAP, nadal był jedynie agitatorem, człowiekiem ledwie znanym w Niemczech. Jego taktyka rozwijania ruchu w Bawarii, gdzie były sprzyjające warunki, przyniosła sukces. NSDAP z czasem okrzepła i umocniła się, aby w przyszłości ruszyć na podbój Niemiec.
Gdy został przywódcą ruchu, zaczął rozwijać własne siły paramilitarne, dzięki czemu nawiązał kontakt z innym tego typu organizacjami. Stawał się człowiekiem z którym, niechętnie, musiał liczyć się bawarski rząd. Hitler forsował teraz pogląd o konieczności utworzenia partii masowej, opartej na ścisłej dyscyplinie i bezwarunkowym podporządkowaniu się rozkazom dowódcy. W trosce o powszechne zamanifestowanie obecności partii, wprowadził we wrześniu 1921 roku, obowiązek noszenia odznak i symboli przynależności organizacyjnej.