Władze Monachium czyniły starania by zapobiec przewidywanym zamieszkom, cofnęły pozwolenie na demonstrację ugrupowań       lewicowych, ale też i nie wyraziły zgody na demonstrację nacjonalistów. Wcześniej usiłowano wprowadzić zakaz działalności       oddziałów szturmowych, lecz propozycja złożona w dniach 24 - 24 kwietnia w Landtagu Bawarii, została odrzucona.
   W całym mieście roiło się od plotek o planowanym zamachu stanu, mającym być przeprowadzonym przez lewicę. W tej sytuacji       ugrupowania prawicowe, zażądały zwrotu swojej broni, zdeponowanej w magazynach Reichswehry. Władze, poważnie zaniepokojone       przewidywanym rozwojem wydarzeń, odmówiły jednak wydania broni.
   Wiadomo jednak, że oddziały SA, przezornie nie zdały wszystkiej broni i część miały ukrytą, na "wszelki wypadek".

   1 maja 1923 roku, nie doszło jednak do konfrontacji pomiędzy prawicą a lewicą. Socjaldemokraci i związki zawodowe odbywały na       Theresienwiess swoją tradycyjną majową demonstrację. Narodowi socjaliści wraz z innymi związkami ojczyźnianymi Wspólnoty       Robotniczej zorganizowali demonstrację z przemarszem na monachijskim Oberwiesenfeld. Po zakończeniu tej demonstracji, która       zgromadziła blisko 10 000 członków i sympatyków NSDAP, SA próbowała pomaszerować na Monachium.
   Jej celem było skończenie raz na zawsze z "uprzejmościami rządu bawarskiego wobec partii lewicowych". Jednak nie doszło do       realizacji tego planu. Gen von Lossow, dowódca VII Okręgu Wojskowego, kazał swoim oddziałom Reichswehry, zająć pozycje między       Monachium a lotniskiem Oberwiesenfeld, uniemożliwiając ewentualna konfrontację. Mimo że wśród zebranych, było około 1300       członków SA, w większości uzbrojonych, Hitler nie zdecydował się na konfrontację z wojskiem.

   Wieczorem, 1 maja Hitler przemawiając w cyrku Krone, usiłował wyjść z twarzą, przedstawiając swoje niepowodzenie jako cnotę       cierpliwości i chęć uniknięcia niepokojów. Jednak tylko nieliczni dali się na to nabrać. Było to dla większości narodowych socjalistów       rozczarowanie, gdyż musieli ustąpić przed siłą i to w chwili gdy poczuli się mocni i coraz częściej odzywały się głosy o konieczności       przejęcia władzy w Monachium.
   Wydarzenie z 1 maja uświadomiły wyraźnie Hitlerowi, że bez poparcia Reichswehry nic nie zdziała. Jednocześnie był to wyraźny       sygnał dla rządu bawarskiego, że narodowych socjalistów może powstrzymać zdecydowane działanie i siła.

   Chcąc zatrzeć w świadomości swoich zwolenników, niepowodzenie z 1 maja, Hitler gorączkowo rzucił się w wir propagandy, organizu-       jąc wiece i zgromadzenia. Wyruszył też poza Monachium, organizując wiece i przemawiając w całej Bawarii. Mimo prośby władz       Bawarii, Hitler nie wyraził tez zgody by SA, występowała w roli policji pomocniczej. Uczynił to z dwóch powodów, po pierwsze - nie       chciał pozbawiać się kontroli nad SA, a po drugie - nie chciał wspierać władz i tracić swobody działania.
   Kierownictwo NSDAP z Hitlerem na czele, doskonale zdawało sobie sprawę że w najbliższym czasie muszą podjąć jakieś działania, by       zaspokoić rosnące oczekiwania swoich zwolenników. Nie można bowiem utrzymywać wszystkich w stanie pełnej gotowości, nie       podejmując żadnych działań.

   Sytuacja w Bawarii i Monachium stawała się coraz bardziej napięta. 14 lipca doszło do gwałtownych starć SA z policją. Szturmowcy       nie posłuchali poleceń policji i zakazu rozwijania partyjnych sztandarów. Rozpowszechniały się plotki o zamachach na Hitlera, rzekomo       organizowanych przez lewicę. Coraz częściej dochodziło do starć i walk ulicznych, pomiędzy bojówkami prawicy i lewicy.
   Hitler cały czas dążył do zbliżenie z innymi ugrupowaniami paramilitarnymi prawicy, jak również starał się odbudować poprawne       stosunki z Reichswehrą. Jednocześnie w celach taktycznych oficjalnie uznał autorytet gen Ludendorffa, bohatera I wojny światowej,       otoczonego powszechnym szacunkiem i poważaniem.

   W dniach 1 - 2 września, obchodzono uroczystości Dnia Niemieckiego w Norymberdze. Odbył się wielki wiec z udziałem około 100 000       uczestników - prawicowych i nacjonalistycznych organizacji militarnych i związków weteranów. Uroczystość ta została tak zaplano-       wana, by wiązała się z rocznicą zwycięstwa Niemiec nad Francją w bitwie pod Sedanem w 1870 roku.

   Na trybunie honorowej Hitler, jako przewodniczący NSDAP, stał obok gen Ludendorffa, księcia Ludwika Ferdynanda bawarskiego i       szefa stowarzyszeń patriotycznych Kriebla. Pojawienie się gen Ludendorffa nie tylko potwierdziło sojusz między narodowymi socja-       listami a bojówkami prawicy, ale było też wyrazem poparcia dla Hitlera.

   Te dwa dni, nie tylko pozwoliły Hitlerowi naprawić nieco nadszarpniętą reputacje, spowodowana 1 majem, lecz zaowocowały powsta-       niem Deutscher Kampfbund - Niemiecki Związek Walki.
   2 września, nastąpiło połączenie NSDAP i SA z jednej strony i "Reichsflagge", Związku "Oberland" i kilku nielicznych innych związków z       drugiej w Kampfbund. Trzy tygodnie później Hitler został politycznym przywódcą Kampfbundu.

   Sytuacja w Niemczech w owym czasie doszła do punktu krytycznego. Rząd w Berlinie, zagrożony rozruchami w Zagłębiu Ruhry, w       Nadrenii, Saksoni, Turyngii i Hamburgu oraz możliwością wybuchu zamieszek wywołanych przez nacjonalistów i separatystów w       Bawarii, postanowił zakończyć akcję "biernego oporu". Nastąpiło to w dniu 26 września, a już dwa dni później wysyłkę towarów w       ramach odszkodowań wojennych.

   Dla skrajnej prawicy w Bawarii był to kolejny dowód zdrady i tchórzostwa republiki, zostało to też napiętnowane przez Hitlera jako       kapitulacja wobec wrogów Niemiec. W szybkim tempie rosły szeregi NSDAP i SA.
   Aby zrozumieć dlaczego tak się działu, musimy pamiętać że w owym czasie w Niemczech a tym samym i w Bawarii, panował chaos i       szalała inflacja. Dla przykładu, cena jednego kufla piwa - ulubionego napoju szturmowców - wzrosła w pewnym momencie do kilku       miliardów marek. Pieniądze zarobione rano, wieczorem nie miały już żadnej wartości. 15 listopada cena dolara wzrosła do 420       miliardów marek. (Jako ciekawostkę podam, że w dniu puczu, cena "Völkischer Beobachter" wynosiła 5 miliardów marek.).

   NSDAP liczyła już 55 000 członków, do tego doliczyć trzeba około 2 000 szturmowców z SA, plus tysiące sympatyków byłych żołnierzy       Freikorpsów. Była to siła z która musiał się liczyć rząd w Bawarii. Dążąc do wzmocnienia swojej władzy - 26 września - Bawarska       Rada Ministrów mianowała przewodniczącego rządu Górnej Bawarii, Gustava Rittera von Kahr na generalnego komisarza Rzeszy na       Bawarię. Został on wyposażony w szerokie pełnomocnictwa i władze wykonawczą.
   W ten sposób Bawarią zaczął rządzić triumwirat - Kahr - komisarz, gen von Lossow - d-ca 7. Dywizji Piechoty i VII Okręgu       Wojskowego i pułkownik von Seisser - szef policji Bawarii.
   Panowało ogólne poczucie beznadziejności i poczucia bezpieczeństwa. Czy w takiej sytuacji możemy się dziwić, że część zdespero-       wanych ludzi uwierzyła zapewnieniom i obietnicom Hitlera ?

   Już pierwsze działania von Kahra, pokazały jasno w jaki sposób zamierza wzmocnić władzę w Bawarii. 27 września zakazuje orga-       nizacji 14 wieców które NSDAP zaplanowała na wieczór. Hitler poczuł się oszukany i od tej chwili całą swoją nienawiść na rząd       republiki skierował na osobę Kahra.
   Przez cały październik trwały intrygi i spiski. W społeczeństwie panował nastrój wyczekiwania. Wszędzie policja odnotowywała       pogarszanie się nastrojów, które szukały ujścia w działaniu. Mimo to większość wieców, organizowanych przez partie lewicowe i       część prawicowych, nie cieszyła się powodzeniem. Przyczyną były drogie wejściówki i wysokie ceny piwa. Tylko wiece organizowane       przez NSDAP cieszyły się nadal wysoką frekwencją.

   Nim opiszę przebieg samego puczu, należy zadać sobie pytanie dlaczego do niego doszło. Sytuacja jaka panowała w całych       Niemczech, nie sprzyjała jakiejkolwiek próbie przewrotu czy też zamachu stanu. Przeciwko takiej próbie przemawiały następujące       powody:

   - Rząd Rzeszy w drugiej połowie 1923 roku, wykazał się zdecydowanym działaniem, mającym na celu stłumienie bez względu na       koszty i ofiary, wszelkich zamieszek czy też dążeń separatystycznych w poszczególnych landach. Reichswehra bezwzględnie przywra-       cała porządek, działając szybko i zdecydowanie. Wojsko nie wahało się z otwieraniem ognia, wszędzie tam gdzie występowało       jakiekolwiek zagrożenie ze strony lewicy. Do krwawych starć doszło w Saksonii i Turyngii. Niemniej rząd poprzez swoje siłowe działa-       nia powstrzymał groźbę planowanego przez KPD "niemieckiego października".

   - W Bawarii, gdzie praktycznie rządził triumwirat - Kahr, Lossow i von Seisser - mimo wrzenia i oczekiwania na zmiany, panował       jeszcze spokój. Ich plan działania różnił się jednak znacznie od planu Kampfbundu. Szukali poparcia w północnych Niemczech w celu       utworzenia w Berlinie rządu nacjonalistycznej dyktatury. Szybko jednak się przekonali ze ich plany nie mają szansy na powodzenie,       gdyż Reichswehra odmówiła im swojego poparcia. Jednocześnie coraz bardziej narastało zagrożenie ze strony NSDAP i Kampfbundu,       któremu postanowiono przeciwstawić się siłą.

   - Kampfbund i NSDAP, stanęły przed widmem rozpadu, gdyby nie podjęły żadnych działań. Rozbudzone nadzieje swoich członków i       zwolenników, musiały znaleźć ujście w działaniu. Hitler doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Zwłaszcza że dochodziły do niego       sygnały jakie jest rzeczywiste nastawienie szturmowców.

   Szef monachijskiej SA, Wilhelm Brückner powiedział mu: "Zbliża się dzień, w którym nie zdołam dłużej utrzymać swoich ludzi. Jeżeli       nic się nie wydarzy, rozpierzchną się".
   Sam Hitler w rozmowie z szefem policji von Seisserem, powiedział: "Presja gospodarcza działa na naszych ludzi tak, że musimy albo       działać, albo nasi zwolennicy przejdą na stronę komunistów".

   Dla kierownictwa Kampfbundu stało się jasne, że musza podjąć jakieś działania i to bez względu czy mają zagwarantowane poparcie       wojska czy też nie.