| Kaliber: | 106,7 mm |
| Masa: | na stanowisku 160 kg, w transporcie 340 kg |
| Długość lufy: | z zamkiem 1570 mm (przewód lufy 1400 mm) |
| Kąt ostrzału w elewacji: | od +45° do +80° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 15° przy kącie podniesienia lufy 45°, |
| 6° przy kącie podniesienia lufy 80° | |
| Szybkostrzelność: | 15 strz./min |
Historia konstrukcji:
Moździerz opracowany w 1939 roku w ZSRR przez zespół konstruktorów pod kierownictwem B. I. Szawyrina. Wykorzystano identyczną ogólną koncepcję jaką zastosowano w 82 mm moździerzu wz. 1937.
Opis konstrukcji:
Klasyczna konstrukcja z gładkościenną lufą z zamkiem iglicowym, dwójnożną podstawą (z mechanizmami: kierunkowym, podniesieniowym, poziomującym, dźwigarem i osłabiaczem odrzutu) oraz płyty oporowej o kształcie kołowym. Osłabiacz podrzutu mocowany do dźwigara dwójnogu ma postać dwóch cylindrów mieszczących po dwie sprężyny (główną i zderzakową). Do kierowania ogniem stosowano prosty celownik przeziernikowy z poziomicą. Na czas transportu był umieszczany na lekkiej dwukołowej przyczepce. Mógł też być rozłożony na 3 elementy do transportu jucznego. Obsługa moździerza liczyła 5 osób.
Amunicja:
Granat odłamkowy lekki OF-841A
| Masa pocisku: | 7,9 kg |
| Prędkość wylotowa: | 302 m/s |
| Donośność: | do 6300 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy. Stosowano 7 ładunków miotających.
Granat odłamkowy ciężki OF-842A
| Masa pocisku: | 9,0 kg |
| Prędkość wylotowa: | 263 m/s |
| Donośność: | do 5150 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy. Stosowano 7 ładunków miotających.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 10,7 cm Gebrigsgranatwerfer 328 (r).
Źródła:
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej” Wydawnictwo WIS, Warszawa 1993
