Historia konstrukcji:
Samochód osobowy G4 został opracowany w 1934 roku w niemieckich zakładach Mercedes-Benz A.G. w Stuttgarcie. Otrzymał oznaczenie fabryczne W31.

W latach 1934-1939 wyprodukowano łącznie 57 egzemplarzy, z których 8 służyło w kolumnie transportowej obsługującej Adolfa Hitlera (używała także samochodów Mercedes-Benz 770K). Jednostka ta wchodziła w skład Reichssicherheitsdienst i nosiła nazwę Reichssicherheitsdienst Gruppe Geheime Feldpolizei z. b. V, a dowodził nią Oberführer Johann Rattenhuber. 15 kwietnia 1939 roku na 50 urodziny Hitler otrzymał także wersję opancerzoną zaopatrzoną m.in. w szyby pancerne o grubości 30 mm. W służbie wojskowej samochód ten nosił oznaczenie rodzaju nadwozia jako Kfz. 21.

Samochód tego typu jeszcze przed wybuchem wojny otrzymał jako prezent włoski przywódca Benito Mussolini.W 1940 roku dla uczczenia zwycięstwa nad Francją kolejnym samochodem został obdarowany rządzący Hiszpanią generał Francisco Franco. W 1941 roku przekazał go uroczyście niemiecki ambasador baron Eberhard von Stohrer (był to egzemplarz wyprodukowany w grudniu 1939 roku, otrzymał numer rejestracyjny M-4200-AD, a obecnie jest on własnością hiszpańskiej rodziny królewskiej). Po wojnie jeden samochód tego typu był wykorzystywany w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym w Warszawie – jego dalszy los nie jest niestety znany.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:

Metalowe nadwozie było mocowane do podwójnej stalowej ramy wygiętej nad tylnymi osiami (wykonana z profili zamkniętych). Przednie koła były zawieszone na resorach półeliptycznych, natomiast tylne mosty na podwójnych równoległowodowych resorach półeliptycznych. Oprócz podstawowej wersji z otwartym nadwoziem typu kabriolet (mieściła 7 pasażerów) w pojedynczych egzemplarzach wykonano także asystencyjny samochód łączności radiowej oraz bagażowy furgon.

Zastosowano dwuobwodowy hydrauliczny układ hamulcowy z podciśnieniowym wspomaganiem systemu Bosch-Dewandre działający na bębny hamulcowe wszystkich kół. Hamulec postojowy mechaniczny działa na koła przednie.

Instalacja elektryczna o napięciu 12 V, z akumulatorem pojemności 105 Ah, który jest zasilany z napędzanej silnikiem prądnicy o mocy 130 W.

W zależności od wersji produkcyjnej stosowano różne modele silników:

– 11 egzemplarzy pierwszej wersji produkowanej w latach 1934-1935 było napędzanych silnikiem Daimler Benz M 24 o pojemności 5.018 cm³ i mocy 100 KM przy 3.400 obr./min (średnica cylindra 86 mm, skok tłoka 108 mm, stopień sprężania 1:5,6 , podwójny gaźnik typu Solex 40 MMDVS).

– 16 egzemplarzy drugiej wersji produkowanej w latach 1934-1937 było napędzanych silnikiem Daimler Benz M 124 o pojemności 5.252 cm³ i mocy 115 KM przy 3.400 obr./min (średnica cylindra 88 mm, skok tłoka 108 mm, stopień sprężania 1:5,6 , podwójny gaźnik typu Solex 40 MMDVS).

– 30 egzemplarzy trzeciej wersji produkowanej w latach 1938-1939 było napędzanych silnikiem Daimler Benz M 24 II o pojemności 5.401 cm³ i mocy 110 KM przy 3.400 obr./min (średnica cylindra 88 mm, skok tłoka 111 mm, stopień sprężania 1:5,2 , podwójny gaźnik typu Mercedes-Benz).

Silnik górnozaworowy z wałkiem rozrządu w kadłubie poprzez skrzynię przekładniową typu ZF-Aphon G 35 (z terenowym reduktorem) napędzał obie tylne osie, które dla poprawieniu zdolności poruszania się poza drogami twardymi były zaopatrzone w mechanizm różnicowy o zwiększonym tarciu.

Pojemność układu chłodzenia wynosiła 26 litrów. Przed silnikiem znajdowała się duża chłodnica zaopatrzona w znaczek producenta – słynną trójramienną gwiazdę.

Stosowano felgi L 4.00 F x 17 dla ogumienia standardowego lub 6.00 F x 17 dla opon zaopatrzonych w system zabezpieczenia przed przebiciem. Stosowano ogumienie z bieżnikiem terenowym 7.50-17″.

Źródła:

Werner Oswald „Mercedes-Benz Personenwagen 1886-1986”, wyd. Motorbuch Verlag, 1987 r.

Werner Oswald „Kraftfahrzeuge Und Panzer der Reichswehr, Wehrmacht Und Bundeswehr ab 1900”, wyd. Motorbuch Verlag, 2004 r.