Historia konstrukcji:

Armata polowa opracowana w radzieckiej Fabryce Nr 172 z Permu na podstawie wytycznych z 5 października 1938 roku. Jej opracowanie było wynikiem obaw radzieckiego dowództwa przed pojawieniem się silnie opancerzonych czołgów przeciwnika, którym posiadane standardowe 45 mm armaty przeciwpancerne i dywizyjne kalibru 76 mm nie byłyby w stanie zaszkodzić. Armata M-60 pokonała rozważane równoległe projekty dział M-25 (taka sama lufa posadowiona na łożu 152 mm haubicy M10, masa na stanowisku 4050 kg) oraz M-45 (masa na stanowisku 4250 kg).

Pierwsze 4 prototypy ukończono w 1939 roku. Produkcję nowych dział podjęła Fabryka 352 z Nowoczerkaska. Po niemieckiej napaści stało się jasne, że dalsza produkcja tak dużych i nieporęcznych armat nie jest potrzeba, a do zwalczania niemieckich czołgów w zupełności wystarczą posiadane działa. Do momentu zajęcia fabryki przez wkraczające oddziały niemieckie powstało zaledwie 127 egzemplarzy (24 sztuki w 1940 roku oraz 103 sztuki w 1941 roku).

Opis konstrukcji:

Nowe działo powielało wiele rozwiązań ze 107 mm armaty polowej wz. 1910/30. Odległość strzału bezwzględnego pociskiem przeciwpancernym wynosiła 1070 m. Celownik umożliwiał celowanie i prowadzenie ognia bezpośredniego amunicja przeciwpancerną do 3000 m. Prędkośc holowania przy trakcji mechanicznej wynosiła na drogach twardych 18-20 km/h, a w terenie 6-8 km/h. Obsługę działa stanowiło 8 żołnierzy.

Źródła:

Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993

А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003