Opis konstrukcji:

Haubica polowa opracowana przez radzieckie biuro konstrukcyjne kierowane przez Fiodora F. Pietrowa oraz A.A. Iljina z Fabryki Nr 172 im. Mołotowa z Permu. Dokumentacja techniczna została przygotowana w 1937 roku. W 1938 roku przeprowadzono próby poligonowe trzech egzemplarzy prototypowych. Ponieważ nie wypadły one pomyślnie konstrukcja działa została poddana modyfikacjom. Chwalono charakterystykę balistyczną nowego działa, ponieważ spełniała ona wszystkie stawiane wymagania. Skrytykowano natomiast konstrukcję łoża górnego, oporopowrotników i zawieszenia kół jezdnych. Po modyfikacjach polegających między innymi na wydłużeniu lufy i wzmocnieniu podstawowych elementów ponownie przeprowadzono odbiorcze próby wojskowe. Tym razem zakończyły się one pomyślnie i 29 września 1939 roku haubica została przyjęta na uzbrojenie. Produkcja w Fabryce Nr 172 trwała do jesieni 1941 roku i wyniosła 1522 egzemplarze. Zaniechanie kontynuowania produkcji było spowodowane zbyt dużą masą działa przy zbyt małej donośności oraz chęcią zawężenia ilości produkowanych typów uzbrojenia.

Zespół odrzutowy został później wykorzystany do opracowania 152 mm haubicy polowej wz. 1943 (D-1).

Zmodyfikowane haubice M-10 trafiły także na uzbrojenie czołgów ciężkich KW-2 pod oznaczeniem 152 mm haubica wz. 1940.

Opis konstrukcji:

Lufa stalowa. Zamek zawiasowo-śrubowy. Zespół dwóch oporopowrotników hydrauliczno-pneumatycznych umieszczony pod lufą.Łoże dolne dwuogonowe, rozstawne (ogony nitowane, o konstrukcji skrzynkowej). Zawieszenie na bliźniaczym ogumieniu pneumatycznym dostosowanym do trakcji mechanicznej – holowanie po drogach twardych z prędkością do 40 km/h. Obsługa działa liczyła 10 żołnierzy.

Źródła:

Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993

А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003