| Kaliber: | 76,2 mm |
| Amunicja: | 76x385R |
| Masa: | na stanowisku 1620 kg, |
| w transporcie 2820 kg (z przodkiem) | |
| Masa lufy: | z zamkiem 439 kg |
| Wymiary: | 7120x1930x1710 mm |
| Długość lufy: | z zamkiem 3895 mm |
| (w tym część gwintowana 3282 mm) | |
| Odrzut lufy: | do 1010 mm |
| Kąt ostrzału w elewacji: | od –5° do +75° stopni |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 60° |
| Szybkostrzelność: | 12 strz./min |
Historia konstrukcji:
Dywizyjna armata polowa opracowana w 1934 roku w radzieckim biurze projektowym Wasilija Gawryłowicza Grabina z Fabryki Nr 92 im. J. Stalina z Gorkiego. W oparciu o modną koncepcję działa półuniwersalnego, szeroko omawianego w ówczesnej prasie fachowej, zakładano możliwość prowadzenia nie tylko typowego dla armat polowych ognia płaskotorowego, ale również zaporowego ognia przeciwlotniczego. Wynikiem tej konepcji duży kąt podniesienia lufy wynoszący 75 stopni.
Pierwsze 3 prototypy ukończono w kwietniu 1935 roku – odróżniało je zastosowanie hamulców wylotowych i dostosowanie do wzmocnionej amunicji od dział przeciwlotniczych. Po próbach fabrycznych armata została zaprezentowana wyższym czynnikom decyzyjnym i po próbach wojskowych trwających do 16 grudnia została przyjęta 11 maja 1936 roku na uzbrojenie. Wersja produkcyjna korzystała ze standardowej amunicji dział polowych, a jej lufa została pozbawiona hamulca wylotowego. Do końca 1936 roku wyprodukowano 10 egzemplarzy, w roku następnym 417 egzemplarzy, w 1938 roku 1002 egzemplarze, a w 1939 ostatnie 1503 egzemplarze.
Przy użyciu pocisków o długości 5,3 kalibra (standardowe OF-530 miały tylko 4 kalibry) i prędkości wylotowej 710 m/s donośność wynosiła 14060 metrów.
Opis konstrukcji:
Lufa o bardzo dużym kącie podniesienia miała umożliwiać prowadzenie zaporowego ognia plot, ale w górnym zakresie kątów podniesienia lufy ładowanie pocisków i naprowadzanie działa na cel było bardzo utrudnione. W efekcie po przyjęciu armaty na uzbrojenie zrezygnowano z tej opcji. Jako działo polowe była ona zbyt ciężka i miała za dużą sylwetkę, co utrudniało maskowanie na stanowisku bojowym. Zawieszenie na resorach płaskich pozwalało na holowanie działa po drogach twardych z wykorzystaniem trakcji mechanicznej z prędkością do 30 km/h. Obługa działa liczyła 5 żołnierzy.
Źródła:
Janusz Magnuski „Armata dywizyjna ZiS-3”, wyd. MON, 1977
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993
А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003
