Historia konstrukcji:
Karabin powtarzalny opracowany w norweskich zakładach Kongsberg Våpenfabrikk w Kongsberg. Projektowaniem nowego karabinu dla armii norweskiej zajmował się od 1866 roku Ole Herman Johannes Krag – kapitan wojsk lądowych, pełniący równocześnie funkcję dyrektora zakładów Kongsberg Våpenfabrikk. Nowy karabin powstał przy współpracy z rusznikarzem Erikiem Jørgensenem. Po serii testów nowa broń została przyjęta na uzbrojenie armii norweskiej w 1894 roku. Do zakończenia produkcji w 1922 roku zakłady Kongsberg Våpenfabrikk wykonały 122.817 sztuk, a dodatkowe 30.000 zakupiono w austriackich zakładach Steyr.
W 1910 roku wyselekcjonowano 1.000 sztuk karabinów o najlepszej celności i dostosowano do pełnienia funkcji karabinu wyborowego. Otrzymały one oznaczenie Skarpskyttergevær M/1894. W 1923 roku pracujący w zakładach Kongsberg Våpenfabrikk porucznik Tobiensen zaprojektował szybkoładowacz do karabinów powtarzalnych. Była to kolejna próba zwiększenia siły ognia karabinu Krag-Jørgensen, tak samo jak próba konwersji do zasilania z taśmy. Modyfikacja ta polegała na zmianie pokrywy magazynka w taki sposób, aby umożliwiała dołączenie pudełkowego magazynka z lekkiego karabinu maszynowego Madsen 1902. Na pokrywie był zamontowany przełącznik umożliwiający strzelcowi wybranie 5-strzałowego magazynka wewnętrznego lub 25 strzałowego dołączanego. Wyprodukowano i przetestowano 8 prototypów tak przerobionej broni. Testy wykazały że broń jest nieporęczna w użyciu, a znaczna masa magazynka powoduje mimowolne przechylanie się karabinu na bok, co utrudniało strzelcowi celowanie.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: |
6,5 mm 6,5×55 Krag 4,24 kg bez bagnetu 1.263 mm, z bagnetem 1.520 mm 763 mm magazynek wewnętrzny na 5 naboi |
Opis konstrukcji:
Karabin powtarzalny zaopatrzony w czterotaktowy zamek ślizgowo-obrotowy. Lufa o 4 prawoskretnych bruzdach. Zastosowano magazynek wewnętrzny poziomy, doładowywany poprzez odchylana do dołu zasłonę znajdującą się po prawej stronie komory zamkowej. Celownik wyskalowany od 100 do 2.200 m. Łoże oraz kolba z chwytem półpistoletowym były wykonane z drewna.
Amunicja:
Produkcją amunicji zajmowały się norweskie zakłady Raufoss Ammunisjonsfabrikk w Raufoss (obecnie znane jako Nammo AS – bicia na dnie łuski RA). Pakowana po 10 naboi w papierowe opakowanie, które było przewiązywane sznurkiem.
Zwykła 6,5 mm skarpe geværpatrone
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
10,1 g 730 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. W służbie niemieckiej amunicja ta otrzymała oznaczenie 6,5 mm Patrone 152 (n).
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 6,5 mm Gewehr 211 (n).
