Historia konstrukcji:
Lekka haubica polowa QF 4.5 inch Howitzer opracowana w brytyjskich zakładach Coventry Ordnance Works. Przyjęta na uzbrojenie w 1910 roku i szeroko używana podczas Pierwszej Wojny Światowej.
Norwegia zakupiła 4 działa tego typu wyprodukowane w amerykańskich zakładach Betlehem Steel Corporation (w 1932 roku?), które służyły w baterii Fortu Høytorp broniącego lądowego podejścia do Selbjörnsfjord.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość lufy: Szerokość: Odrzut: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
114,3 mm (4,5 cala) 1.372 kg (27 cwt) z zamkiem 1625,6 mm (w tym część gwintowana 1524 mm – 60 cali) 6 stóp i 9 cali zmienny od 40 cali przy 0° oraz 20 cali przy 45° od -5° do +45° 6° 4 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana zaopatrzona w 32 prawoskrętne zwoje. Zamek klinowy o ruchu poziomym. Opornik hydrauliczny wraz ze sprężynowym powrotnikiem umieszczone pod lufą – dla uniknięcia uderzenia zamkiem w podłoże zastosowano zmienny odrzut lufy, zależny od kąta jej podniesienia. Obsługa działa liczyła 6 żołnierzy.
Amunicja:
Stosowano amunicję rozdzielnego ładowania. Łuska mieściła zmienny ładunek miotający – używano 5 ładunków o masie całkowitej od 0,4 funta (182 g) do 1 funta (454 g).
Odłamkowo-burząca 12 cm Sprenggranat
| Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
15,88 kg (35 funtów) 1,95 kg (4,3 funta) 308 m/s 6.675 m (7.300 jardów) |
Brytyjskie pociski Shell HE Mk 12 oraz Mk 16 typu HE z głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 12 cm H. L/20 (n).
