Historia konstrukcji:
Samochód pancerny SARC Mk. VI został opracowany pod koniec 1942 roku w południowoafrykańskich zakładach Dorman Long w Germiston. W konstrukcji pojazdu wykorzystano doświadczenia zebrane z testów samochodu pancernego SARC Mk. V. Zastosowano lżejszą konstrukcję i mocniejsze silniki przekazujące napęd na wszystkie koła.
Powstały 2 prototypy różniące się uzbrojenie umieszczonym w wieży:
– pierwszy prototyp: 1 armata 2-pr. kal. 40 mm, 1 km BESA kal. 7,9 mm, 2 km Browning M1919A4 kal. 7,62 mm. Obecnie prototyp ten znajduje się w brytyjskim muzeum The Tank Muzeum w Bovington.
– drugi prototyp: 1 armata 6-pr. kal. 57 mm, 1 km Browning M1919A5 kal. 7,62 mm, 1 km Browning M2 kal. 12,7 mm. Obecnie prototyp ten znajduje się w południowoafrykańskim muzeum National Museum of Military History w Saxonwold koło Johannesburga.
Pierwotnie Wielka Brytania planowała złożenie zamówienia na 250 egzemplarzy. Po wysłaniu pierwszego prototypu na testy priorytet projektu zmalał i zamówienie zostało we wrześniu 1943 roku anulowane. Opracowany w 1943 roku drugi prototyp otrzymał działo większego kalibru, ale nie miało to wpływu na dalsze losy projektu. Ze względu na przeniesienie walk z Afryki Północnej do Włoch nowe warunki pola bitwy preferowały pojazdy gąsienicowe, dysponujące silniejszym opancerzeniem.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Rozstaw kół: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
3 osoby 11.185 kg 5.690 x 2.640 x 3.168 mm, prześwit 305 mm 1.550 mm 8×8 2 silniki 8-cyl. w układzie widlastym, zapłon iskrowy, chłodzone cieczą, pojemności 3.917 cm3, typu Ford 239 o mocy 95 hp przy 3.600 obr./min 4 biegi do przodu plus wsteczny, terenowy reduktor na drodze 65 km/h na drodze ok. 400 km patrz opis powyżej od 10 do 40 mm |
Opis konstrukcji:
Zastosowano samonośne pancerne nadwozie spawane z płyt pancernych. Z przodu znajdował się przedział kierowcy, po środku dwuosobowa wieża, natomiast z tyłu zabudowano silniki w układzie tandem. Sterowane koła przedniej i tylnej osi. Zastosowano instalację elektryczną o napięciu 6 V. Zapewniała ona także zasilanie dla pokładowej radiostacji No. 19.
Czterosuwowy silnik dolnozaworowy (sv). Średnica cylindra 80,96 mm, skok tłoka 95 mm, stopień sprężania 6,3:1. Umieszczony z tyłu silniki poprzez skrzynię przekładniową i rozdzielczą przekazywały napęd na wszystkie koła. Stosowano opony o zwiększonej odporności na przebicie rozmiaru 10.50-20”. Koło zapasowe było umocowane w uchwycie na prawym błotniku.
