| Kaliber: | 120 mm |
| Masa: | na stanowisku 282 kg, w transporcie 560 kg |
| Długość lufy: | z zamkiem 1876 mm (przewód lufy 1536 mm) |
| Szerokość: | w położeniu marszowym 1300 mm |
| Prześwit: | w położeniu marszowym 370 mm |
| Kąt ostrzału w elewacji: | od +45° do +84° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 17° przy kącie podniesienia lufy 45°, |
| 8° przy kącie podniesienia lufy 84° | |
| Szybkostrzelność: | 10 strz./min |
Historia konstrukcji:
Ciężki moździerz opracowany w 1938 roku w ZSRR przez zespół konstruktorów pod kierownictwem B. I. Szawyrina. Wykorzystano identyczną ogólną koncepcję jaką zastosowano w 82 mm moździerzu wz. 1937.
Opis konstrukcji:
Klasyczna konstrukcja z gładkościenną lufą z zamkiem iglicowym, dwójnożną podstawą (z mechanizmami: kierunkowym, podniesieniowym, poziomującym, dźwigarem i osłabiaczem odrzutu) oraz płyty oporowej o kształcie kołowym. Osłabiacz podrzutu mocowany do dźwigara dwójnogu ma postać dwóch cylindrów mieszczących po dwie sprężyny (główną i zderzakową). Do kierowania ogniem stosowano prosty celownik przeziernikowy z poziomicą. Odpalanie za pomocą urządzenia spustowego typu kurkowego lub grawitacyjnie po zablokowaniu iglicy w górnym położeniu. Po umieszczeniu na podwoziu dwukołowym typu W-20 mógł być holowany po drogach twardych z prędkością do 35 km/h. Najczęściej na czas transportu moździerz podpinano pod lekki dwukołowy jaszcz wz. 1938 mieszczący 20 pocisków i pozwalający na szybkie rozpoczęcie prowadzenia ognia po zajęciu stanowiska ogniowego.
Istniała możliwość rozłożenia moździerza do transportu na 4 podstawowe elementy:
– masa lufy z zamkiem 105 kg
– masa dwójnogu z mechanizmem kierunkowym i podniesieniowym 75 kg
– masa płyty oporowej 95 kg
– masa celownika przeziernikowego 0,82 kg
Amunicja:
Granat odłamkowy OF-843A
| Masa pocisku: | 15,9 kg |
| Masa materiału wybuchowego: | 5,1 kg amatolu |
| Masa ładunku miotajacego: | do 1,58 kg |
| Prędkość wylotowa: | do 272 m/s |
| Donośność: | od 460 m do 5700 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy GWM3-7. Stosowano 5 ładunków miotających.
Dymna D-843A
| Masa pocisku: | 16,5 kg |
| Masa substancji dymotwórczej: | 5,1 kg |
| Masa ładunku miotajacego: | do 1,97 kg |
| Prędkość wylotowa: | do 272 m/s |
| Donośność: | od 460 m do 5700 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy GWM3-7. Stosowano 5 ładunków miotających.
Zapalająca Z-843A
| Masa pocisku: | 17,2 kg |
| Masa substancji zapalającej: | 5,1 kg |
| Masa ładunku miotajacego: | do 1,4 kg |
| Prędkość wylotowa: | do 272 m/s |
| Donośność: | od 460 m do 5700 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy M-5. Stosowano 5 ładunków miotających.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 12 cm Granatwerfer 378 (r). Konstrukcja została uznana za udaną i po skopiowaniu wdrożona do produkcji w zakładach Erste Brünner Maschinenfabrik z Brünn pod nazwą 12 cm Granatwerfer 42.
Źródła:
Instrukcja obsługi „120-?? ??????? ???. 1938 ?. ??????????? ??????”
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej” Wydawnictwo WIS, Warszawa 1993
