Historia konstrukcji:
Samolot szkolenia podstawowego opracowany w australijskich zakładach Commonwealth Aircraft Corporation w Fishermen’s Bend, Victoria. Była to wersja produkcyjna samolotu CA-2 „Wackett”.
Ponieważ macierzyste zakłady były zaangażowane w program produkcyjny samolotu wielozadaniowego CA-1 „Wirraway” więc kadłuby i skrzydła powstawały w zakładach General Motors-Holden’s Ltd., a w zakładach CAC dokonywano jedynie ich finalnego montażu. Trudności z dostawami silników i śmigieł znacznie opóźniły produkcję seryjną zamówionych 100 egzemplarzy. Przydzielono im numery ewidencyjne z bloku A3. Ostatnią maszynę dostarczono 22 kwietnia 1942 roku.
Dane techniczne:
| Załoga:
Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa:
Prędkość maksymalna: Pułap: Zasięg: |
2 osoby
866 kg 1176 kg 11,28 m 7,92 m 2,06 m 17,10 m3 1 silnik 7-cyl. w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzony powietrzem, typu Warner 165D „Super Scarab” o mocy startowej 175 hp przy 2250 obr./min 178 km/h 5877 m 684 km |
Opis konstrukcji:
Zastosowano silnik gwiazdowy Warner 165D „Super Scarab” opracowany w amerykańskich zakładach Warner Aircraft Corporation of Detroit (Michigan). Silnik miał pojemność skokową 8190 cm3, średnicę cylindra 118 mm (4,625 cala), skok tłoka 108 mm (4,25 cala), stopień sprężania 6,4:1, a zasilanie zapewniał gaźnik typu Stromberg NA-R5A. Moc trwała na poziomie morza wynosiła 165 hp przy 2100 obr./min, natomiast maksymalna startowa 175 hp przy 2250 obr./min. Silnik napędzał dwułopatowe metalowe śmigło o stałej prędkości obrotowej typu Hamilton Standard 2B20 o średnicy 90 cali (2286 mm) produkowane w australijskich zakładach De Havilland Aircraft Pty Ltd w Melbourne.
