| Kaliber: | 50 mm |
| Masa: | 10,05 kg |
| Długość lufy: | z zamkiem 610 mm (przewód lufy 525 mm) |
| Kąt ostrzału w elewacji: | +45° lub +82° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 15° przy kącie podniesienia lufy 45° |
| lub 6° przy kącie podniesienia lufy 82° | |
| Szybkostrzelność: | 30 strz./min |
Historia konstrukcji:
Lekki moździerz opracowany w 1941 roku w ZSRR przez zespół konstruktorów pod kierownictwem W. N. Szamarina.
Nowa konstrukcja integrowała podstawę moździerza z mechanizmem podniesieniowym i niewątpliwie była wzorowana na niemieckim moździerzu 5 cm le GrW 36. Upuszczanie gazów wylotowych odbywała się w stronę wylotu lufy (otwór znajdował się pod nią), aby uniknąć niepotrzebnego wzbijania kurzu z podłoża, zjawiska częstego przy prowadzeniu ognia z 50 mm moździerza wz. 1940, które utrudniało celowanie i zdradzało przeciwnikowi położenie stanowiska.
W latach 1941-1943 wyprodukowano ok. 24 tysiące moździerzy tego typu. W 1943 roku ze względu na zbyt małą siłę rażącą lekkich pocisków zarzucono ich dalszej produkcji na korzyść większych moździerzy kalibru 82 mm.
Opis konstrukcji:
Gładkościenna lufa osadzona w jarzmie kulistym na płycie oporowej. Nakłucie spłonki ładunku miotającego poprzez stałą iglicę znajdującą się na dnie lufy. Donośność regulowana płynnie poprzez osadzony mimośrodowo regulator gazowy. W położeniu transportowym broń była przenoszona na plecach jednego żołnierza.
Amunicja:
Granat odłamkowy O-822
| Masa pocisku: | 0,85 kg |
| Prędkość wylotowa: | od 55 m/s do 96 m/s |
| Donośność: | od 60 m do 800 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w stały ładunek miotający i głowicowy zapalnik uderzeniowy.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 5 cm Granatwerfer 200 (r).
Źródła:
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej” Wydawnictwo WIS, Warszawa 1993
