| Kaliber: | 50 mm |
| Masa: | na stanowisku 9,3 kg, w transporcie 12 kg |
| Długość lufy: | z zamkiem 630 mm (przewód lufy 525 mm) |
| Kąt ostrzału w elewacji: | +45° lub +82° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 15° przy kącie podniesienia lufy 45° |
| lub 6° przy kącie podniesienia lufy 82° | |
| Szybkostrzelność: | 30 strz./min |
Historia konstrukcji:
Lekki moździerz opracowany w 1940 roku w ZSRR przez zespół konstruktorów pod kierownictwem W. N. Szamarina. Ponownie powrócono do metody regulowania donośności poprzez upuszczanie gazów przez boczny otwór w lufie. W produkcji dwójnogu i podstawy zastosowano nowoczesną technologię tłoczenia elementów z blachy, w miejsce kosztownej i czasochłonnej obróbki skrawaniem. Konstruktorom udało się także zmniejszyć masę broni na stanowisku bojowym.
Opis konstrukcji:
Gładkościenna lufa osadzona na płycie oporowej. Nakłucie spłonki ładunku miotającego poprzez stałą iglicę znajdującą się na dnie lufy. Śrubowy mechanizm podniesieniowy zakończony małą korbką rozchylał na bok nogi dwójnogu.
Amunicja:
Granat odłamkowy O-822
| Masa pocisku: | 0,85 kg |
| Prędkość wylotowa: | 55 m/s lub 96 m/s |
| Donośność: | od 60 m do 800 m |
Pocisk stabilizowany w locie za pomocą brzechw. Zaopatrzony w stały ładunek miotający i głowicowy zapalnik uderzeniowy.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 5 cm Granatwerfer 205/3 (r).
Źródła:
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej” Wydawnictwo WIS, Warszawa 1993
