Opis konstrukcji:

Ciężka armata polowa opracowana w ZSRR. Fiodor F. Pietrow zmodernizował 122 mm armatę wz. 1931 (A-19) poprzez umieszczenie jej zespołu odrzutowego na łożu 152 mm haubicoarmaty wz. 1937 (ML-20). Z konstrukcji tej pochodził także zamek i przyrządy celownicze. Po testach poligonowych została przyjęta na uzbrojenie 29 kwietnia 1939 roku.

Wersja zaadaptowana dla pojazdów pancernych nosiła oznaczenie A-19S.

Opis konstrukcji:

Lufa jednolita lub z wymienną rurą rdzeniową. Zamek śrubowy wyposażony w mechanizm ręcznego otwierania i zamykania, bezpiecznik przed przedwczesnym odpaleniem oraz kurkowy mechanizm odpalający uruchamiany sznurem. Zastosowano hydrauliczny opornik i dwa hydropneumatyczne powrotniki o skoku 870-1400 mm, a ze względu na długość i dużą masę lufy, była ona równoważona dwoma sprężynowymi odciążaczami typu pchającego. Kołyska typu korytkowego w kształcie litery U. Tarcza ochronna o grubości 3,5 mm. Mechanizm kierunkowy z przekładnią ślimakową znajduje się z lewej strony działa, natomiast mechanizm podniesieniowy o podobnej konstrukcji z prawej strony. Celownik umieszczony jest z lewej strony działa a w jego skład wchodzi kątomierz działowy PG-1 i kolimator K-1. Łoże dolne, dwuogonowe, rozstawne ze skrzynkowymi ogonami (początkowo nitowanymi, a następnie spawanymi) zakończonymi lemieszami. Zawieszenie kół za pomocą resorów, wyłączanych ryglem podczas zajmowaniu stanowiska bojowego. Trakcja motorowa za samochodem ciężarowym lub ciągnikiem gąsienicowym z wykorzystaniem przodka (masa 780 kg) i po cofnięciu do tyłu zespołu odrzutowego lufy – prędkość holowania do 25 km/h. Koła metalowe z nawulkanizowanym bandażem gumowym. Obsługa działa liczyła 9 żołnierzy.

Źródła:

Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993

А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003