Historia konstrukcji:
Belgijskie siły zbrojne pilnie śledziły rozwój broni pancernej na świecie. Ponieważ czołgi uważano wówczas za broń o charakterze ofensywnym prace rozwojowe skoncentrowano nad działem samobieżnym wyposażonym w działo przeciwpancerne, którego zadaniem było elastyczne reagowanie na ataki wrogich jednostek zmotoryzowanych. Badania dział zabudowanych na podwoziach tankietek Vickers-Carden-Loyd Mk. VI wykazały, że musi to być podwozie o większej nośności i lepszych parametrach trakcyjnych w terenie.
Wersje oznaczone B1 i B2 powstały na bazie 56 ciągników Tracteur Leger Vickers-Carden-Loyd wyprodukowanych w zakładach Société Anonyme des Véhicules Industriels Jules Miesse w Buysinghen. Przebudowano w ten sposób prawdopodobnie wszystkie ciągniki (B1 to 35 pojazdów od początku zbudowane jako opancerzone natomiast B2 to 21 pojazdów powstałych z przebudowy wersji nieopancerzonej) – jednakże kilka pojazdów mogło pozostać w wersji bazowego ciągnika artyleryjskiego.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Szerokość gąsienic: Jednostka napędowa: Skrzynia biegów: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
3 osoby (dowódca, celowniczy, kierowca/ładowniczy) 4575 kg 3650 x 1780 x 1780 mm, prześwit 330 mm 266 mm silnik 5-cyl. w układzie rzędowym, zapłon iskrowy, chłodzony cieczą, pojemności 3300 cm3, typu Meadows o mocy 51 KM 4 biegi do przodu plus wsteczny na drodze 40 km/h 175 litrów na drodze 240 km 1 armata FRC Mle 1932 kal. 47 mm, 1 km FN Mle 1930 kal. 7,65 mm od 3 do 9 mm |
Opis konstrukcji:
Przedział załogi zajmował środkowa część kadłuba. Uzbrojenie zamontowane w ruchomej tylnej półwieży. Uzbrojenie stanowiła armata przeciwpancerna 47 mm FRC Mle 1931 oraz ręczny karabin maszynowy 7,65 mm FN Mle 1930. Zapas amunicji do działa wynosił 42 pociski (w tym 24 AT oraz 18 HE), natomiast do karabinu maszynowego 1380 pocisków (69 magazynków). Opancerzenie kadłuba i bocznych ścian wieży miało grubość 9 mm, natomiast wierzch i spód kadłuba zaledwie 3 mm. Przednia i boczne płyty kadłuba mogły być odchylone na zawiasach dla poprawy warunków obserwacji i zwiększenia kąta ostrzału. Przy podniesionym kadłubowym pancerzu kąt ostrzału tylnej strefy pojazdu w wersji B1 wynosił 45°, natomiast w wersji B2 wynosił on 75°.
Silnik umieszczony z tyłu kadłuba napędzał koła przednie. Zawieszenie na czterech kołach jednych zgrupowanych w dwa wózki amortyzowane resorami półeliptycznymi. Z tyłu kadłuba znajdowało się koło napinające.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie Panzerjäger (Sfl) CL 801 (b).
