Historia konstrukcji:
Uniwersalne działo polowe opracowane w latach 30-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii.
W 1940 roku podjęto decyzję o ich produkcji w nowo budowanych australijskich zakładach Government Ordnance Factory w Bendigo (Victoria).
Poza zakładami rządowymi w proces produkcyjny włączono także prywatne przedsiębiorstwa Charles Ruwolt Pty. Ltd. w Richmond (Victoria) oraz General Motors-Holden’s Pty. Ltd. w Woodville (New South Wales). Dodatkowo podzespoły dostarczała szeroka grupa kooperantów. Łoża dolne były produkowane praktycznie w całości przez zakłady prywatne.
Po skompletowaniu dokumentacji technicznej oraz oprzyrządowania produkcyjnego pierwszy egzemplarz ukończono w maju 1941 roku w zakładach Charles Ruwolt Pty. Ltd., natomiast w październiku tego roku pierwsze skompletowane działo wyjechało także z zakładów General Motors-Holden’s Pty. Ltd.
Do zakończenia produkcji pod koniec 1943 roku wyprodukowano 1527 egzemplarzy – zakłady rządowe opuściły 1.173 działa oraz 230 zapasowych luf, natomiast zakłady prywatne 354 działa oraz 445 zapasowych luf.
Amunicja:
Przeciwpancerna Shot, Q.F., 25-pr., Armour Piercing, Mk. IT
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
9,07 kg do 610 m/s |
Amunicja rozdzielnego ładowania, ze zmiennym ładunkiem miotającym. Pełnokalibrowy pocisk typu AP był zaopatrzony w części dennej w smugacz. Dla wystrzeliwania pocisków stosowano ładunek Super a od czerwca 1943 roku dodatkowo stosowano ładunek wzmocniony Incremental charge super plus w postaci celuloidowej kapsułki wypełnionej kordytem.
Przebijalność pionowego pancerza na dystansie 400 m wynosiła ok. 70 mm.
Odłamkowo-burząca Shell, Q.F., 25-pr., High Explosive, Streamlined, Mk. ID
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
11,34 kg do 520 m/s |
Amunicja rozdzielnego ładowania, ze zmiennym ładunkiem miotającym. Używano maksymalnie trzeciego ładunku miotającego, natomiast ładunek Super był zarezerwowany praktycznie dla pocisków przeciwpancernych. Pocisk typu HE charakteryzował się bardzo dobrą fragmentacją na około 500 większych odłamków. Do ostrzału celów odkrytych stosowano zapalnik czasowy Fuze No. 210.
Parametry balistyczne:
| Ładunek | Prędkość wylotowa | Donośność maksymalna |
| I II III Super |
650 stóp/sekundę 975 stóp/sekundę 1.450 stóp/sekundę 1.700 stóp/sekundę |
3.900 jardów 7.800 jardów 11.800 jardów 13.400 jardów |
Dymna Shell, Q.F., 25-pr., Smoke, Streamlined, Base Ejection, Mk. ID
Masa pocisku: 9,93 kg
Skorupa mieściła 3 pojemniki z masą dymotwórczą, które po zainicjowaniu zapalnika głowicowego Time & Percussion Fuze No. 221 były wyrzucane przez część denną pocisku.
