Historia konstrukcji:
Samolot bombowy Model 139 został opracowany w amerykańskich zakładach Glen L. Martin Aircraft Company jako wersja eksportowa bombowca B-10 używanego w siłach powietrznych USA.
Na potrzeby Tajlandii przygotowano wersję Model 139WSM. W lipcu 1936 roku Tajlandia zakupiła 6 samolotów za 625.000 dolarów amerykańskich (137.707 dolarów amerykańskich pochodziło z datków publicznych). Otrzymały one oznaczenie Bin Thing Rabut 3, czyli Samolot Bombowy Typ 3. Ukończono je w kwietniu 1937 roku. 7 lutego 1938 roku jedna z maszyn została ciężko uszkodzona podczas lądowania i nie została już naprawiona. Niektóre źródła sugerują przekazanie Tajlandii 9 samolotów Martin Model 139WH-3 zdobytych w Holenderskich Indiach Wschodnich.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
3 osoby 3.491 kg 7.439 kg 21,49 13,64 m 4,70 m 62,99 m 2 silniki 9-cyl. w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzone powietrzem, typu Wright R-1820-G3 „Cyclone” o mocy 875 KM 343 km/h 7.375 m 2.000 km 3 km Vickers kal. 8 mm, 1.000 kg bomb |
Opis konstrukcji:
Samolot zbudowany w układzie wolnonośnego średniopłata konstrukcji metalowej, z chowanym podwoziem i zakrytą kabiną załogi. Uzbrojenie obronne obejmowało 3 karabiny maszynowe: 1 w przedniej wieżyczce, 1 w tylnym stanowisku grzbietowym, 1 w dolnym wykroju kadłuba. Kadłubowa komora bombowa mieściła 1000 kg bomb.
