Historia konstrukcji:
Pistolet sygnałowy SPSz wz. 1944 opracował rosyjski konstruktor Georgij Siemionowicz Szpagin. Został przyjęty na uzbrojenie w 1944 roku (indeks ГРАУ: 56-Н-574). Model ten został opracowany na bazie pistoletu sygnałowego wz. 1943. Zmodyfikowano w nim mechanizm otwierający, którego dźwignia znalazła się w dolnej części mechanizmu spustowego.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Prędkość wylotowa: Szybkostrzelność: |
26,5 mm własna 0,88 kg 220 mm 150 mm 60-80 m/s 10 strz./min |
Opis konstrukcji:
Gładkościenna lufa stalowa. Brak przyrządów celowniczych.
Amunicja:
Do broni tego typu stosowano wiele rodzajów amunicji sygnalizacyjnej i oświetlającej.
Gwiazdki pojedyncze
Koloru białego, czerwonego, żółtego i zielonego. Świeciły 6,5 sekundy. Widoczność sygnału typu „gwiazdka” z odległości ok. 7 km.
Gwiazdki podwójne
Koloru białego, czerwonego, żółtego i zielonego. Świeciły 5,5 sekundy. Widoczność sygnału typu „gwiazdka” z odległości ok. 7 km.
Pociski dymne
Po upadku wydzielały intensywny obłok dymu przez 7 sekund (koloru czerwonego i niebieskiego). Widoczność sygnału dymnego z odległości ok. 2 km.
Flary oświetlające na spadochronie
Świeciły się przez 20 sekund. Wysokość wzlotu pocisku oświetlającego ok. 120 m.
Wszystkie rodzaje nabojów były zaopatrzone w łuskę kartonową. Przechowywano je w futerale mieszczącym 10 sztuk.
