Historia konstrukcji:
Armata polowa z zamkiem systemu Heinricha Erhardta produkowana w niemieckich zakładach Rheinische Metallwaren und Maschinenfabrik AG w Düsseldorfie.
W 1901 roku Norwegia zakupiła 132 egzemplarze, z których 12 zmodernizowano w latach 1939-1940 w zakładach Kongsberg Våpenfabrikk w Kongsberg dostosowując je do trakcji motorowej. Dodatkowo 12 egzemplarzy (wraz z zapasem 7,166 pocisków) przekazano zimą 1939 roku wałczącej z sowiecka agresją Finlandii.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
75 mm 75x330R na stanowisku 1.023 kg, w transporcie 1.885 kg (z przodkiem) z zamkiem 330 kg z zamkiem 2.167 mm od -7° do +15°30’ 7° 12 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana. Zamek klinowy o ruchu poziomym. Przyrządy celownicze znajdowały się po lewej stronie lufy. Tarcza ochronna była zaopatrzona w fotele dla dwóch żołnierzy obsługi. Łoże dolne jednoogonowe. Drewniane koła szprychowe z metalową obręczą. Holowanie za pomocą zaprzęgu sześciokonnego z prędkością do 7 km/h. Obsługa liczyła 6 osób.
Do transportu na śniegu działo było rozkładane na 2 cześć i przewożone na saniach.
wersja zmotoryzowana była zaopatrzona w ogumienie pneumatyczne oraz zawieszenie kół.
Amunicja:
Odłamkowo-burząca 7,5 cm Sprenggranat
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
6,58 kg 500 m/s 8.000 m |
Amunicja scalona z głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.
Używano także szrapneli mieszczących 263 ołowiane kulki o masie 11 gramów każda, pocisków oświetlających 7,5 cm Lysgranat oraz dymnych 7,5 cm Røykgranat.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 7,5 cm F.K. 246 (n).
