Historia konstrukcji:
Ciężka armata polowa opracowana i produkowana w belgijskich zakładach Fonderie Royale des Canons (FRC) w Liege we współpracy z zakładami Société Anonyme John Cockerill w Lüttich.
Została przyjęta na uzbrojenie w 1934 roku. Do wybuchu wojny do służby wcielono tylko 24 egzemplarze.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa własna: Masa lufy: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
120 mm 120x626R na stanowisku 5.450 kg, w transporcie 5.800 kg 1.824 kg z zamkiem 4.426 (w tym część gwintowana 3.562 mm) od 0° do +38°30’ 60° 1 strz./min |
Opis konstrukcji:
Zamek klinowy o ruchu pionowym. Oporopowrotnik hydrauliczno-pneumatyczny umieszczony pod lufą, natomiast dwa sprężynowe odciążacze umieszczone skośnie po bokach lufy. Łoże dolne dwuogonowe rozstawne z nitowanymi ogonami o profilu skrzynkowym, zakończonymi dużymi lemieszami. Koła szprychowe z nawulkanizowaną gumą na obwodzie obręczy. Zawieszenie podwozia przystosowane do trakcji motorowej za ciągnikiem półgąsienicowe FN-Kégresse 63T.
Amunicja:
Odłamkowo-burząca Obus explosif
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
21,93 kg 760 m/s 17.500 m |
Amunicja rozdzielnego ładowania z głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 12 cm K 370 (b).
