Historia konstrukcji:
Armata przeciwpancerna opracowana w szwedzkich zakładach Bofors pod oznaczeniem 37 mm Pansarvärnskanoner m/36.
Dania zakupiła cztery armaty tego typu w 1937 roku wraz z licencją na podjęcie produkcji. W rządowym arsenale wojsk lądowych Hærens Våbenarsenal w Kopenhadze (wcześniej nosił on nazwę Hærens Tøjhus) w latach 1939-1942 wyprodukowano dalsze 44 egzemplarze.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa:Masa lufy: Masa zespołu odrzutowego: Długość lufy: Odrzut: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
37 mm 37x257R na stanowisku 380 kg, w transporcie 900 kg (z przodkiem) 43 kg 84,5 kg z zamkiem 1.665 mm 450 mm od -10° do +25° 50° 20 strz./min |
Opis konstrukcji:
Armata zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy o ruchu pionowym. Opornik hydrauliczny z powrotnikiem sprężynowym. Podczas transportu armata była podpisana pod przodek Forstilling M. 1932. Amunicję transportowano w biedkach typu Patronkarre M. 1932. Koła typu samochodowego z ogumieniem pneumatycznym dostosowanym do trakcji motorowej.
Amunicja:
Przeciwpancerna Pansergranatpatron M. 1939S
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
0,7 kg 800 m/s 7.100 m |
Amunicja scalona z zapalnikiem dennym.
Używano także amunicji odłamkowej Brisantgranatpatron M. 1934S oraz amunicję przeciwpancerną ze smugaczem Panserprojektilpatron M. 1938 S.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 3,7 cm Pak 158 (d).
