Historia konstrukcji:
Armata przeciwpancerna opracowana i produkowana w belgijskich zakładach Fonderie Royale des Canons (FRC) z Liege. W okresie międzywojennym była także produkowana na eksport – w armii węgierskiej otrzymała oznaczenie 36 M. Dla armii belgijskiej do wybuchu wojny dostarczono około 750 egzemplarzy. W wersji oznaczonej Mle 1932 stanowiła ona uzbrojenie belgijskich dział samobieżnych Chenillette T.13 oraz ich poprzedników na podwoziach brytyjskich tankietek Carden-Loyd.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana. Zastosowano półautomatyczny zamek klinowy o ruchu pionowym. Na stanowisku bojowym dla poprawienia stateczności rozkładano podpory unoszące koła ponad poziom gruntu. Koła były wykonane w postaci metalowych dysków z nawulkanizowaną warstwą gumy. Łoże dwuogonowe rozstawne z ogonami o konstrukcji skrzynkowej. Hydropneumatyczny oporopowrotnik był umieszczony pod lufą, a po jej lewej stronie znajdował się celownik do prowadzenia ognia bezpośredniego. Tarcza chroniąca obsługę miała 4 mm grubości, z bocznymi panelami umieszczonymi na zawiasach i rozkładanymi po zajęciu stanowiska. Obsługa liczyła 7 osób. Do holowania wykorzystywano ciągniki Marmon-Herrington Mle 1938 lub samochody ciężarowe GMC Mle 1937.

Amunicja:
Stosowano amunicje scaloną.

Przeciwpancerna Projectile de rupture (perforant)

Pocisk typu APHE z zapalnikiem dennym pobudzającym mały ładunek wybuchowy. Przebijalność pancerza z odległości 100 m wynosiła 51 mm, z 300 m wynosiła 47 mm, natomiast z odległości 1.000 m pocisk był w stanie przebić ustawioną pionowo płytę o grubości 37 mm.

Odłamkowo-burząca Obus explosif

Pocisk typu HE z głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.

W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 4,7 cm Pak 185 (b).

Źródła:

Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.

Opracowanie: Guy Stassin „Les unites de cavalarie Belge Durant la campagne des 18 jours”