Historia konstrukcji:
Lekka haubica polowa 100 mm M14 została opracowana podczas Pierwszej Wojny Światowej w czechosłowackich zakładach Škoda a.s. w Pilźnie. Po wojnie zmodernizowana i przyjęta na uzbrojenie czechosłowackiej armii pod oznaczeniem 10 cm lehká houfnice vz. 14/19.
W latach 30-tych XX wieku Iran zakupił partię tych dział dla wyekwipowania swoich dywizji piechoty – 12 baterii.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: Masa zamka: Wymiary: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
100 mm 100x132R na stanowisku 1.412 kg, w transporcie 1.476 kg z zamkiem 430 kg 37 kg 5.480 x 1.850 x 1.720 mm z zamkiem 2.400 mm (w tym część gwintowana 1.899) od -7°30’ do +48° 5°30’ 6 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana o 36 prawoskrętnych zwojach. Zastosowano zamek klinowy o ruchu poziomym. Hydrauliczny opornik i sprężynowy powrotnik umieszczone pod lufą. Przyrządy celownicze znajdowały się po lewej stronie lufy. Tarcza ochronna o grubości 4,7 mm. Łoże dolne skrzynkowe, jednoogonowe. Koła szprychowe, drewniane, z metalową obręczą, dostosowane do trakcji konnej. Obsługa działa liczyła 8 osób.
Amunicja:
Stosowano amunicję rozdzielnego ładowania z ładunkiem miotającym umieszczonym w mosiężnej łusce.
Odłamkowo-burząca
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
16 kg 395 m/s 9.800 m |
Pocisk typu HE zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy lub czasowy.
