Historia konstrukcji:
Działo samobieżne 194 mm GPF zostało opracowane we Francji podczas Pierwszej Wojny Światowej. Było to bardziej ciężkie działo polowe zaopatrzone w samobieżną lawetę niż klasyczne działo samobieżne, jakie znamy z czasów Drugiej Wojny Światowej
Podwozie amerykańskiego ciągnika HOLT zostało zaadaptowane przez francuskie zakłady Forges et ateliers de la marine et d’Homécourt (FAMH) w Saint-Chamond jako podwozie dla ciężkiej armaty polowej Canon de 194 mm GPF Modèle 1917 (litery GPF w oznaczeniu to skrót od Grande Puissance FILLIOUX dla podkreślenia wkładu w jego opracowanie jaki włożył Louis Jean François Filloux). Model ten pokonał w testach poligonowych konkurencyjny model firmy Schneider z ciężką armatą Canon de 220 L Mle. 1917 Schneider. Do 1918 roku wyprodukowano 50 egzemplarzy.
W 1940 roku w linii znajdowało się 49 pojazdów. Zmobilizowane 24 pojazdy stanowiły wyposażenie jednostki 184° Régiment d’Artillerie Lourde Tractée (184ème RALT).
Dane techniczne pojazdu:
| Załoga: Masa: Wymiary: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: |
? osób nosiciel działa ok. 29.600 kg transporter amunicji ok. 32.600 kg 9.450 x 2.590 x 2.650 mm silnik 6-cyl., chłodzony cieczą, wysokoprężny, pojemność ? cm3, typu Panhard SUK4 M2, o mocy 120 KM na drodze 8 km/h, w terenie 3 km/h |
Opis konstrukcji:
Trakcja gąsienicowa. Transport na stanowisko odbywał się w tandemach (nosiciel działa oraz pojazd generatorowy). Na wozie generatorowym znajdował się silnik spalinowy napędzający generator prądu oraz zbiornik paliwa. W każdym członie zastosowano po dwa silniki elektryczne napędzające bezpośrednio gąsienice po obu stronach pojazdu (w ten sposób środkowa część wanny kadłuba była wolna i pozwalała na pomieszczenie lufy działa podczas odrzutu po strzale). Kabel elektryczny łączący oba pojazdy miał długość 200 m. W okresie międzywojennym wszystkie pojazdy zmodernizowano instalując silnik wysokoprężny typu Panhard SUK4 M2. Pojazdy generatorowe służyły także jako transportery amunicji zabierając po 30 pocisków i ładunków miotających.
Dane techniczne działa:
| Kaliber: Masa: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
194,4 mm 15.600 kg 6.570 mm (L/33,7) od 0° do +37° 12° 1-2 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana. Zamek śrubowy odchylany na prawą stronę. Hydrauliczny opornik i pneumatyczny powrotnik umieszczone pod lufą. Mechanizmy naprowadzające oraz celownik są umieszczone po lewej stronie lufy. Na czas transportu dla lepszego rozłożenia ciężaru lufa działa była przemieszczana w tylne położenie.
Amunicja:
Amunicja rozdzielnego ładowania z materiałem miotającym w postaci prochu typu BM9 umieszczonym w woreczku (dwóch typów: pełny i zredukowany, które w służbie niemieckiej nosiły oznaczenie Vorkartusche 485 (f) dla pełnego oraz Hauptkartusche 485 (f) dla zredukowanego) i inicjowanym zapłonnikiem typu Mle 1906. Produkcją pocisków zajmowały się zakłady Arsenal de Lorient.
Odłamkowo-burząca Obus fonte aciérée modèle 1916 à profil D
| Długość pocisku: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
891 mm 83,5 kg 8,2 kg 640 m/s 15.000 m |
Pocisk typu HE ze skorupą stalowo-żeliwną wypełnioną materiałem wybuchowym, zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy typu 24/31.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 19,4 cm Stahlgußgranate 486 (f).
Odłamkowo-burząca Obus en acier Mle1917 à culot court
| Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
80,865 kg 8,2 kg 640 m/s 16.500 m |
Pocisk typu HE ze skorupą stalowo-żeliwną wypełnioną materiałem wybuchowym, zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy typu 24/31.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 19,4 cm Stahlgußgranate 487 (f).
Odłamkowo-burząca Obus fonte aciérée modèle 1921 AGP
| Długość pocisku: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
915 mm 78,83 kg 11,8 kg 700 m/s 18.300 m |
Pocisk typu HE ze skorupą stalową wypełnioną materiałem wybuchowym, zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy typu 24/31.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 19,4 cm Granate 485 (f).
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze pojazdów otrzymały oznaczenie 19,4 cm Kanone 485(f) auf Selbstfahrlafette (przykładowo w 1942 roku pojazdy tego typu służyły w Kanonen.Bttr. 917 (Sfl.), w II./Art.Rgt. oraz w Art.Bttr. Verdun).
2 pojazdy tego typu trafiły także w ręce włoskie, gdzie otrzymały oznaczenie Cannone da 194/32.
Jeden pojazd tego typu zachował się w zbiorach Aberdeen Proving Ground w Aberdeen, stan Maryland.
