Historia konstrukcji:
Armata przeciwlotnicza opracowana w szwedzkich zakładach Aktiebolaget Bofors w Bofors.
W styczniu 1941 roku podjęto decyzję o ich produkcji w australijskich zakładach Government Ordnance Factory w Maribyrnong (Victoria).
Po skompletowaniu dokumentacji technicznej oraz oprzyrządowania produkcyjnego pierwszy egzemplarz ukończono w 1942 roku. Pierwotne zamówienie obejmowało jedynie 43 działa zatem nie zdecydowano się na włączenie w proces produkcyjny zakładów prywatnych. Pod koniec 1941 roku złożono nowe zamówienie tym razem na 500 dział co wymagało zupełnie innej skali inwestycji w linię produkcyjną i włączenie jako kooperantów szeregu prywatnych zakładów, z których najważniejszymi były Ford Motor Company, H.V. McKay Massey Harris Pty. Ltd. oraz Paton Brake Company. Najbardziej skomplikowany element armaty, czyli zamek, był dostarczany przez amerykańską firmę Chrysler, a dokładnie przez jej oddział Jefferson-Kercheval. Pierwszy egzemplarz ukończono 12 października 1942 roku.
Po spełnieniu zapotrzebowania wojska zamówienia zredukowano i zatrzymano dalszą produkcję po wykonaniu 290 egzemplarzy oraz 700 zapasowych luf.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: Długość lufy: Odrzut: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
40 mm 40x311R na stanowisku 1.981 kg 193,7 kg z zamkiem i hamulcem wylotowym 2.250 mm (w tym część gwintowana 1.932,5 mm) średni 200 mm od -10° do +90° 360° łódka na 4 naboje 120 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyczna armata przeciwlotnicza. Monoblokowa lufa stalowa gwintowana o 16 zwojach, zaopatrzona w stożkowy tłumik płomienia. Zastosowano zamek klinowy o ruchu pionowym. Zasilanie z łódek nabojowych mieszczących 4 naboje umieszczanych w prowadnicach nad komorą zamkową (prowadnica mieściła równocześnie 2 łódki, opróżnione łódki wypadały dołem, puste łuski także były odprowadzane do dołu). Opornik hydrauliczny umieszczony pod lufą, a sprężyna powrotna owinięta wokół lufy. Celownik przeziernikowy i mechanizmy naprowadzania umieszczone po obu stronach lufy dla obu celowniczych (kierunku i podniesienia). Spust umieszczony w pedale celowniczego podniesieniowego.
Działo było umieszczone na czterokołowym podwoziu, z kołami unoszonymi na pozycji bojowej dla uzyskania stabilnej podstawy. Z obu stron łoża dolnego znajdowały się wysięgniki zaopatrzone w śrubowe podpory pozwalające wypoziomować podstawę na stanowisku. Koła z ogumieniem pneumatycznym i zawieszenie działa były dostosowane do trakcji motorowej.
Model armaty Mk. I* różnił się udoskonaloną konstrukcją mechanizmu dosyłacza pocisków do komory nabojowej. Podwozie w wersji Mk. II zostało opracowane w Wielkiej Brytanii poprzez uproszczenie oryginalnej konstrukcji szwedzkiej. Model ten nie był przystosowany do współpracy z przelicznikiem artyleryjskim i do naprowadzania działa wykorzystywano jedynie refleksyjne celowniki przeziernikowe zamontowane na wysięgnikach po obu stronach lufy w osi wzroku obu celowniczych.
Amunicja:
Stosowano amunicje scaloną. Na stanowisko dostarczana w czteronabojowych łódkach.
Przeciwlotnicza z samolikwidatorem
| Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Masa pocisku: Donośność pozioma: Donośność pionowa: |
2,1 kg 0,955 kg 853 m/s 0,907 kg 6.790 m skuteczna 1.525 m, maksymalna 4.300 m |
Pocisk typu HE z czułym głowicowym zapalnikiem uderzeniowym. Umieszczony w części dennej smugacz po wypaleniu działał jako samolikwidator pocisku.
