Historia konstrukcji:
Czołg lekki opracowany w Australii na bazie konstrukcji brytyjskiego czołgu lekkiego Vickers Tank Light Mk. VI. Wyprodukowano łącznie 146 pojazdów, które wykorzystano do celów szkoleniowych.
Dane techniczne:
| Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
silnik 8-cyl. w układzie V, chłodzony cieczą, zapłon iskrowy, pojemność 3916 cm3 (239 cu.in.), typu Ford 59 o mocy 90 KM przy 3800 obr./min 5 biegów do przodu plus wsteczny na drodze 48 km/h 1 armata QF 2-pdr kal. 40 mm, 1 km Vickers Mk III kal. .303 od 6,35 do 15,8 mm |
Opis konstrukcji:
Zakłady Forda skopiowały konstrukcję kadłuba, którego spawane opancerzenie wynosiło 3/8 cala z przodu, 1/4 cala z dołu, góry i tyłu oraz 5/8 cala pokrywa silnika. Dwuosobowa wieża była zaopatrzona w kosz została opracowana przez zakłady Victorian Railways Commission z Newport. Jako główne uzbrojenie w wieży zaplanowano armatę QF 2-pdr sprzężoną z karabinem maszynowym.
Silnik znajdował się z przodu po lewej stronie, a po jego prawej stronie zasiadał kierowca. Nad tylną częścią kadłuba znajdował się przedział bojowy do którego prowadziły umieszczone w tylnej ścianie kadłuba drzwi.
Napęd pojazdu stanowiła kanadyjska wersja silnika Ford 59 zasilana podwójnym gaźnikiem. Poprzez układ transmisji Vickers-Wilson (jej australijską wersję opracowały zakłady General Motors-Holden’s Pty Ltd. w Fisherman’s Bend) napędzał on tylne koła. Zawieszenie typu Horstmann było identyczne ze stosowanym w modelu Universal Carrier LP (Aust.). Transmisja sprawiała problemy wymagając 4 zmian na przestrzeni 2 lat rozwoju konstrukcji. Zapewniała dobre przyspieszenia, ale kosztem ograniczenia prędkości maksymalnej.
Wadami pojazdu była ciasnota wnętrza i jego znaczne nagrzewanie w australijskim klimacie. Podwozie było przeciążone powodując zapadanie się pojazdu w gruncie i częste uszkodzenia gąsienic.
