Historia konstrukcji:
Ciężki karabin maszynowy opracowany w brytyjskich zakładach Vickers na podstawie konstrukcji karabinu który opracował amerykański konstruktor Hiram Maxim.
Holandia otrzymała w 1918 roku 1.000 karabinów. Były one dostosowane do oryginalnej brytyjskiej amunicji .303 (zasilanie z taśmy na 250 naboi).
W późniejszym okresie 200 egzemplarzy dostosowano do montażu na samolotach, a pozostałe przekazano piechocie. W 1935 roku 470 karabinów dostosowano do amunicji 7,9x57R i oznaczono je jako M.18 No. 2, równocześnie zmieniając oznaczenie wcześniejszego modelu na M.18 No. 1.
W maju 1940 roku w służbie wciąż znajdowało się ok. 700 egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa broni: Masa podstawy: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
7,9 mm 7,9x57R 14,97 kg (z wodą chłodzącą 18,14 kg) 21,5 kg 1.092 mm 722 mm taśma parciana na 215 naboi teoretyczna 500 strz./min |
Opis konstrukcji:
Karabin samoczynny. Automatyka broni wykorzystywała energie krótkiego odrzutu lufy wraz z suwadłem. Zamek ryglowany za pośrednictwem dwóch dźwigni unoszących się do góry. Lufa była chłodzona poprzez odparowanie wody, natomiast para wodna była odprowadzana wężem do wodnika gdzie gromadził się kondensat. Karabin strzelał z zamkniętego zamka. Celownik wyskalowany od 350 do 2600 metrów.
Amunicja:
Taśma amunicyjna w załadowana 215 nabojami ważyła 6,1 kg, a taśma amunicyjna wraz ze skrzynką 7,5 kg. Naboje były produkowane w holenderskich zakładach Nederlandsche Patronenfabriek w Dordrechcie.
Zwykła De scherpe patroon No. 23
| Długość naboju: Średnica dna łuski: Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
73,23 mm 13,42 mm 26,9 g 12,75 g 820 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy. W służbie niemieckiej przejęte naboje otrzymały oznaczenie 7,9 mm Patrone SS 294 (h).
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 7,9 mm sMG 230 (h).
