Historia konstrukcji:
Samolot opracowany w australijskich zakładach Commonwealth Aircraft Corporation w Fishermen’s Bend, Victoria. Był to przeprojektowany samolot bombowo-torpedowy CA-4 „Woomera”. Zmiany dotyczyły konstrukcji części ogonowej, uzbrojenia (w nosie umieszczono 2 działka kal. 20 mm i 2 karabiny maszynowe kal. .303) oraz jednostki napędowej.
8 marca 1942 roku australijskie siły powietrzne RAAF złożyły zamówienie na produkcję 105 egzemplarzy. Maszyny seryjne otrzymały numery ewidencyjne z bloku A23.
Dla seryjnych samolotów CA-11 zaproponowano silniki Pratt & Whitney R-1830-S3C3-G „Twin Wasp”, natomiast dla wersji CA-11A sugerowano wykorzystanie mocniejszych silników Pratt and Whitney R-2000 Wasp o mocy 1300 hp.
Pierwszy egzemplarz seryjny dostarczono dopiero 22 listopada 1944 roku. Na tym etapie wojny pierwotna koncepcja samolotu już się zdezaktualizowała, analogiczne amerykańskie samoloty były dostępne w dużych ilościach, a moce produkcyjne producenta były potrzebne do uruchomienia licencyjnej produkcji samolotów myśliwskich North American P-51 „Mustang”. W tej sytuacji pierwotne zamówienie zredukowano do 20 maszyn, a po wykonaniu wielu lotów testowych gdy drugi prototyp oczekiwał jedynie na dostawę silników, a na linii produkcyjnej znajdowało się dalszych 6 samolotów, we wrześniu 1944 roku cały program został anulowany. Próby w locie trwały do stycznia 1946 roku kiedy w związku z redukcjami potencjału RAAF prototyp i nieukończone maszyny zostały skasowane.
Dane techniczne:
| Załoga: |
Masa własna:
Masa startowa:
Rozpiętość:
Długość:
Wysokość:
Powierzchnia nośna:
Jednostka napędowa:
Prędkość maksymalna:
Prędkość wznoszenia:
Pułap:
Zasięg:
Uzbrojenie:
3 osoby
5798 kg
10402 kg
18,05 m
12,07 m
3,543 m
40,09 m3
2 silniki 14-cyl. w układzie podwójnej gwiazdy,
chłodzone powietrzem,
typu Pratt & Whitney R-1830-S3C4-G „Twin Wasp” o mocy 1200 hp przy 2700 obr./min
454 km/h na wysokości 4724 m (15500 stóp)
na poziomie morza 10,6 m/s
7165 m (23500 stóp)
3580 km,
2 działka 20 mm typu Hispano Suiza,
7 karabinów maszynowych kal. .303,
2 torpedy lotnicze lub
4 bomby po 227 kg każda
Opis konstrukcji:
Uzbrojenie stałe samolotu stanowiły 2 działka kal. 20 mm oraz 2 karabiny maszynowe zabudowane w nosie, natomiast do obrony własnej wykorzystywano 2 zdanie sterowane stanowiska po 2 karabiny maszynowe zabudowane w tylnej części gondol silnikowych i sterowane za pomocą celownika peryskopowego przez drugiego pilota. Uzbrojenie obronne uzupełniał naprowadzany ręcznie kadłubowy karabin maszynowy bombardiera/nawigatora.
Ładunek bomb przenoszono w niewielkich komorach zlokalizowanych w gondolach silnikowych (każda mieściła 2 bomby 250 funtów), a na zaczepach podkadłubowych można było podwiesić 2 torpedy lub 2 bomby po 500 funtów. Zaczepy podskrzydłowe umożliwiały zabranie łącznie 4 bomb po 25 funtów.
Źródła:
Bill Gunston „Combat aircraft of World War II”, wyd. Tiger Books, 1990
Praca zbiorowa „Encyklopedia lotnictwa”, wyd. Debit, 1998
