Historia konstrukcji:
Brytyjski dwusilnikowy samolot myśliwsko-bombowy Bristol Type 156 „Beaufighter” produkowany w Australii na podstawie licencji. Produkcję licencyjną samolotu ulokowano w specjalnie powołanym Departamencie ds. Produkcji Lotniczej (DAP – Department of Aircraft Production), który stał się podstawą utworzonej wkrótce państwowej firmy Government Aircraft Factory. Samoloty opuszczające wytwórnię zlokalizowaną w Fishermen’s Bend otrzymywały numery seryjne z bloku A8. Prototyp nowego samolotu został oblatany 26 maja 1944 roku. Do wstrzymania produkcji wyprodukowano 364 egzemplarze.
Australijskie siły powietrzne RAAF użytkowały wersję „Beaufighter” Mk. 21.
Dane techniczne:
| Załoga:
Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Masa własna: Masa startowa: Napęd:
Prędkość maksymalna: Pułap praktyczny: Zasięg normalny: Uzbrojenie: |
2 osoby (pilot, nawigator)
17,63 m 12,70 m 4,82 m 54,13 m2 7076 kg 11521 kg 2 silniki 14-cyl. w układzie gwiazdy, chłodzone powietrzem, typu Bristol „Hercules” XVII o mocy 1725 hp 515 km/h 5791 m 2365 km 4 działka kal. 20 mm, 4 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm, 8 rakiet niekierowanych, 2 bomby lub torpeda |
Opis konstrukcji:
Dwumiejscowy samolot myśliwsko-bombowy konstrukcji całkowicie metalowej, zbudowany w układzie dwusilnikowego średniopłata z podwoziem chowanym w locie.
Kadłub konstrukcji półskorupowej mieścił w przedniej kabinie pilota , natomiast w tylnej nawigatora. Pod kabiną pilota zabudowano na stałe 4 działka typu Hispano-Suiza HS 404 kalibru 20 mm. Pod kadłubem można było podwiesić na zaczepach torpedę lotniczą typu Mk. 13 lub dwie bomby (250 lub 500 funtowe). Na końcu kadłuba mieściła się komora chowanego tylnego kółka.
Płat dwudźwigarowy z pracującym pokryciem składał się z trzech segmentów: centropłata i dwóch segmentów zewnętrznych. Lotki kryte blachą duraluminiową, z klapkami wyważającymi. Klapy dwuczęściowe. Napęd klap i lotek z wykorzystaniem instalacji hydraulicznej. Skrzydła mieściły w części zewnętrznej 4 karabiny maszynowe Browning kalibru 12,7 mm (0,5 cala). Pod skrzydłami można było zamontować prowadnice dla niekierowanych pocisków rakietowych typu HVAR (High-Velocity Aircraft Rockets) kalibru 127 mm – po 4 pod każdym ze skrzydeł. Usterzenie konstrukcji metalowej kryte blachą duraluminiową. Klapki wyważające na sterze kierunku i wysokości.
Zespół napędowy stanowiły dwa silniki 14 cylindrowe zbudowane w układzie podwójnej gwiazdy typu Bristol „Hercules” XVII z doładowaniem, napędzające śmigła De Havilland Hydromatic o średnicy 3880 mm (silniki i śmigła importowane z Wielkiej Brytanii). Zbiorniki paliwa umieszczone w skrzydłach (2×855 i 2×395 litrów), natomiast zbiorniki oleju w gondolach silnikowych (2×77 litrów).
