Historia konstrukcji:

Brytyjski dwusilnikowy samolot bombowy Bristol Type 152 „Beaufort” produkowany w Australii na podstawie licencji. Produkcję licencyjną samolotu ulokowano w specjalnie powołanym Departamencie ds. Produkcji Lotniczej (DAP – Department of Aircraft Production), który stał się podstawą utworzonej wkrótce państwowej firmy Government Aircraft Factory. Samoloty opuszczające wytwórnię zlokalizowana w Fishermen’s Bend otrzymywały numery ewidencyjne z bloku A9. Do wstrzymania produkcji wyprodukowano 700 egzemplarzy. W związku z przewidywanymi trudnościami przy uruchomieniu produkcji silników Bristol „Taurus” podjęto decyzję o zakupie licencji na amerykańskie silniki Pratt & Whitney R-1830-53C4-G „Twin Wasp” (model ten był zastosowany także na zakupionych w USA samolotach patrolowych Lockheed „Hudson”, a zakłady CAC produkowały już na podstawie licencji silniki Pratt & Whitnej R-1340 „Wasp” dla rodziny samolotów wielozadaniowych CA-1 „Wirraway”). Pierwszy samolot zaopatrzony w te silniki wzbił się w powietrze w maju 1941 roku.

Australijskie siły powietrzne RAAF używały następujące wersje:

„Beaufort” Mk. V – pierwsza wersja produkcyjna napędzana dwoma silnikami gwiazdowymi Pratt & Whitney R-1830-53C4-G „Twin Wasp”. Zbudowano 30 egzemplarzy;

„Beaufort” Mk. VA – wersja ze zmienionym obrysem usterzenia. Zbudowano 30 egzemplarzy;

„Beaufort” Mk. VI  – wersja produkcyjna napędzana dwoma silnikami gwiazdowymi Pratt & Whitney R-1830-S1C3 „Twin Wasp”. Zbudowano 40 egzemplarzy;

„Beaufort” Mk. VII – wersja produkcyjna zaopatrzona w śmigła typu Hamiliton Standard. Zbudowano 60 egzemplarzy;

„Beaufort” Mk. VIII – wersja produkcyjna z rozbudowanym wyposażeniem pokładowym o radar ASV i dostosowana do przenoszenia min i torped. Zbudowano 520 egzemplarzy;

„Beaufort” Mk. IX – lekki samolot transportowo-dyspozycyjny powstały poprzez przebudowę 46 maszyn wcześniejszych wersji. Konwersji poddano 46 egzemplarzy.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:

Czteromiejscowy samolot bombowy konstrukcji całkowicie metalowej, zbudowany w układzie dwusilnikowego średniopłata z podwoziem chowanym w locie. Załogę samolotu stanowiły 4 osoby – pilot, bombardier, nawigator oraz radiooperator/strzelec.

Kadłub konstrukcji półskorupowej mieścił w przedniej przeszkolonej kabinie bombardiera, dalej znajdowała się kabina pilota, za nim było stanowisko nawigatora, natomiast w tylnej części kadłuba znajdowała się obrotowa wieża zajmowana przez strzelca. Wewnątrz kadłuba znajdowała się komora bombowa mieszcząca do 4 bomb 250 lub 500 funtowych. Pod kadłubem można było podwiesić na zaczepach torpedę lotniczą typu Mk. 13. Na końcu kadłuba mieściła się komora chowanego tylnego kółka.

Płat dwudźwigarowy z pracującym pokryciem składał się z trzech segmentów: centropłata i dwóch segmentów zewnętrznych. Lotki kryte blachą duraluminiową, z klapkami wyważającymi. Klapy dwuczęściowe. Napęd klap i lotek z wykorzystaniem instalacji hydraulicznej. Usterzenie konstrukcji metalowej kryte blachą duraluminiową. Klapki wyważające na sterze kierunku i wysokości.

Napęd zapewniały dwa silniki Pratt & Whitnej R-1830-S3C4-G „Twin Wasp” zaopatrzone w mechaniczną dwubiegową sprężarkę, które napędzały trójłopatowe metalowe śmigła typu Hamilton Standard 3E50 o średnicy 3353 mm (w niektórych wersjach amerykańskie śmigła Curtiss Electric). Stosowano gaźnik typu Stromberg PD-12F2 z automatyczną relacją składu mieszanki, zapłon zapewniały dwa iskrowniki typu Scintilla SF-141-3, a za rozruch odpowiadał rozrusznik bezwładnościowy Eclipse typu 463 model 7.

Źródła:

Bill Gunston „Combat aircraft of World War II”, wyd. Tiger Books, 1990

Praca zbiorowa „Encyklopedia lotnictwa”, wyd. Debit, 1998

Internet:

www.defence.gov.au/RAAF/raafmuseum/

www.jaapteeuwen.com/ww2aircraft