Historia konstrukcji:
Działo samobieżne przeciwlotnicze na podwoziu samochodu terenowego typu P4T zostało opracowane w 1927 roku we francuskich zakładach Société Anonyme André Citroën w Paryżu.
Po przeprowadzeniu prób trakcyjnych na zamówienie Chile projekt zamknięto w 1929 roku.
Dane techniczne:
| Masa: Ładowność: Wymiary: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: |
własna 1.310 kg (w tym podwozie 1.100 kg) 800 kg 3.950 x 1.550 x 1.950 mm, prześwit 280 mm silnik 4-cyl. w układzie rzędowym, zapłon iskrowy, chłodzony cieczą, pojemność 1.452 cm3, typu Citroën B-14 o mocy 20 KM przy 2.100 obr./min 3 biegi do przodu plus wsteczny, terenowy reduktor na drodze 25 km/h |
Opis konstrukcji:
Pojazd zbudowany w układzie półgąsienicowym. Zastosowano otwarte nadwozie załogi w układzie klasycznym (za silnikiem). Nadwozie jest umieszczone na stalowej ramie nośnej. Wózek gąsienicowy obejmował koła napędowe i napinające (oba o średnicy 500 mm) oraz 4 koła nośne (średnicy 200 mm) tworzące wspólny wózek jezdny amortyzowany za pomocą podwójnych półeliptycznych resorów piórowych. Sztywna oś przednia amortyzowana za pomocą półeliptycznych resorów piórowych. Instalacja elektryczna o napięciu 6 V.
Czterosuwowy silnik dolnozaworowy (sv). Średnica cylindra 68 mm, skok tłoka 100 mm. Stosowano gaźnik typu Solex. Umieszczony z przodu silnik poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd na przednie koła napędowe wózka gąsienicowego. Układ hamulcowy działał na bębny hamulcowe kół napędowych. Gąsienice gumowo-metalowe.
Uzbrojenie pojazdu stanowi poczwórny najcięższy karabin maszynowy 13,2 mm Hotchkiss wz. 1930 umieszczony na podstawie morskiej.
