Karabinek automatyczny Carbine, cal. .30, M2 (Winchester)

Historia konstrukcji:
Karabinek samopowtarzalny M2 został opracowany w amerykańskich zakładach Winchester Repeating Arms Company w New Haven (stan Connecticut). Powstał on w wyniku dalszego rozwoju karabinka M1, w którym przekonstruowano mechanizm spustowy. Nowa wersja została przyjęta na uzbrojenie we wrześniu 1944 roku, ale do jednostek bojowych karabinek w większych ilościach trafił dopiero w maju 1945 roku.

Dane techniczne:

Kaliber:
Amunicja:
Masa własna:
Długość całkowita:
Długość lufy:
Zasilanie:
Szybkostrzelność:
7,62 mm
7,62×33 (.30 US Carbine)
2,36 kg
905 mm
458 mm
magazynek na 15 lub 30 naboi
teoretyczna 750 strz./min

Opis konstrukcji:
W stosunku do poprzedniego modelu zmieniono mechanizm spustowy oraz zastosowano przełącznik rodzaju ognia (umieszczony po lewej stronie komory zamkowej), który umożliwiał teraz prowadzenie ognia pojedynczego jak i ciągłego. Zmieniono także bezpiecznik na skrzydełkowy, wzmocniono łoże, zmodyfikowano celownik i osadę bagnetu. W połowie 1945 roku wprowadzono nowe magazynki łukowe o pojemności zwiększonej do 30 naboi.

Amunicja:

Pocisk zwykły Cartridge, Caliber .30, Carbine, Ball, M1

Masa pocisku:
Prędkość wylotowa:
Donośność skuteczna:
7,1 g
600 m/s
normalna 200 jardów (180 m),
maksymalna 300 jardów (270 m)

Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.

Źródła:

Instrukcja TM 9-1276 „Cal. .30 Carbines M1, M1A1, M2, And M3”, 1947 r.

Instrukcja TM 9-2200 „Small Arms, Light Field Mortars and 20-mm Aircraft Guns”, 1943 r.

Witold Głębowicz, Roman Matuszewski, Tomasz Nowakowski „Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej”, wyd. Magnum-X, 2000

Tomasz Piątkowski „Rozwój broni strzeleckiej w czasie II wojny światowej – karabinki na nabój pośredni”, czasopismo Militaria XX wieku, wydanie specjalne nr 11, numer 4(11)/2009

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *