| Średnica dyszy: | 18 mm |
| Kąt ostrzału w elewacji: | 10° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | po 10° w każdą stronę |
| Ciśnienie robocze: | 18 atm |
| Donośność: | ok. 45 m |
Historia konstrukcji:
Miotacz ognia opracowany w radzieckiej Fabryce „Kompriessor” z Moskwy z przeznaczeniem dla czołgowego miotacza ognia OT-130. Następnie trafił do wersji rozwojowych OT-131, OT-132 oraz OT-133. Wraz ze zmianą koncepcji opracowano także adaptację tej broni dla czołgowego miotacza ognia OT-134, który dysponował miotaczem zabudowanym w kadłubie.
Opis konstrukcji:
Dwa zbiornik mieszanki zapalającej miały łączną pojemność 400 litrów (po 200 litrów każdy – ze względu na rozszerzalność temperaturową cieczy napełniano je 393 litrami mieszanki). Z wykorzystaniem takiego zapasu można było oddać do 40 strzałów po około 10 litrów mieszanki każdy. Ciecz wyrzucana pod ciśnieniem 18 kg/cm2 na odległość ok. 45 metrów – ciśnienie podawały 4 butle mieszczące po 13,5 litra powietrza sprężonego do 150 atmosfer. Zapłon wyrzucanego z dyszy wylotowej strumienia odbywał się z wykorzystaniem zapalarki zasilanej ze zbiorniczka mieszczącego 0,8 l benzyny.
Do naprowadzania broni na cel stosowano panoramiczny celownik peryskopowy – w modelu OT-130 typu TOP-1, natomiast w modelu OT-133 typu PTK.
Model przeznaczony dla czołgowego miotacza ognia OT-134 miał średnicę dyszy wylotowej zmniejszoną do14 mm. Jeden zbiornik o pojemności 145 litrów (napełniany 140 litrami mieszanki) wystarczał na oddanie do 18 strzałów. Ciśnienie robocze zostało podniesione do 25 atmosfer co pozwoliło zwiększyć zasięg broni do ok. 50 m. Łączna masa miotacza wraz ze zbiornikiem i wyposażeniem wynosiła 568 kg.
Źródła:
„Oгнеметные танки Второй Мировой Войны”, seria Бронеколлекця, 2005
„Танковые войска РККА во Второй мировой войне. Средне и огнометные танки”, seria Танкомастер, numer 7-8/06
Internet:
