Historia konstrukcji:
Samolot patrolowy opracowany w amerykańskich zakładach Lockheed. Pierwszy prototyp został oblatany 10 grudnia 1938 roku.
W 1940 roku Australia złożyła pierwsze zamówienie na 100 samolotów Hudson Mk. IV które nosiły australijskie oznaczenie Mk. I. Otrzymały one numery ewidencyjne z bloku A16. Dalsze dostawy w ramach umowy Lend-Lease obejmowały:
– 52 samoloty w wersji „Hudson” Mk.IVA,
– 41 samoloty w wersji „Hudson” Mk.IIIA,
– 7 samoloty w wersji „Hudson” Mk.IV (z serii 30 samolotów zamówionych oryginalnie przez Wielką Brytanię).
Dane techniczne:
| Załoga:
Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Napęd:
Prędkość: Pułap praktyczny: Zasięg: Uzbrojenie: |
4 osoby
13195 funtów 18500 funtów 19,96 m 13,50 m m 2 silniki 14-cyl. w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzone powietrzem, typu Pratt & Whitney R-1830-SC3G „Twin Wasp” o mocy 1200 hp maksymalna 284 mph na wysokości 15000 stóp 27000 stóp 2160 mil 4 km kal. .303, 726 kg bomb |
Zastosowanie:
Australijskie siły powietrzne RAAF stosowały samoloty tego typu do patrolowania rozległych obszarów Pacyfiku. Co ciekawe zatopienie pierwszego japońskiego statku Awazisan Maru 7 grudnia 1941 roku miało miejsce na godzinę przed atakiem na bazę Pearl Harbour.
Samolot tego typu zapisał się także negatywnie w historii Australii kiedy 13 sierpnia 1940 roku o godzinie 10:15 doszło do katastrofy maszyny o numerze ewidencyjnym A16-97 koło lotniska w Canberra, w której zginęło 3 członków australijskiego rządu odpowiedzialnych za sprawy lotnictwa, szef sztabu oraz 2 innych pasażerów wraz z 4 lotnikami stanowiącymi załogę. Dla upamiętnienia poległego ministra lotnictwa Jamesa Valentine Fairbairna baza sił powietrznych nosi od 1953 roku nazwę Fairbairn Airbase.
Opis konstrukcji:
Uzbrojenie samolotu stanowiły 2 karabiny maszynowe umieszczone w wieżyczce grzbietowej typu Bolton-Paul oraz kolejne 2 stałe karabiny maszynowe zabudowane w nosie maszyny.
