Historia konstrukcji:
Plecakowy miotacz ognia Fm.W. 41 S został opracowany w wydziale badań (Entwicklungsabteilung) niemieckich zakładów Mauser Werke AG w Oberndorfie. Ponieważ niskie temperatury panujące na Froncie Wschodnim generowały trudności z elektrycznym zapaleniem dawki pilotażowej wodoru stosowanej w miotaczu ognia Fm.W. 41 w nowym modelu zastosowano naboje zapalające Strahlpatrone. Wiosną 1942 roku rozpoczęto dostawy nowych miotaczy do jednostek frontowych.
Dane techniczne:
| Masa całkowita: Średnica dyszy: Pojemność zbiornika: Donośność: |
22 kg 14 mm cieczy zapalającej 7 litrów, sprężonego azotu 3 litry 25-30 m |
Opis konstrukcji:
Butle przenoszono na plecach strzelca na stelażu wykonanym z wyprofilowanych metalowych rurek. Ciecz zapalająca w ilości 7 litrów mieszanki znajdowała się w umieszczonym poziomo na dole dużym cylindrycznym zbiorniku ciśnieniowym (ciśnienie do 25 atmosfer). Nad nim znajdowała się umieszczona poziomo butla miesząca 3 litry sprężonego azotu (ciśnienie do 30 atmosfer) używanego do miotania cieczy zapalającej. Za pośrednictwem gumowego węża z metalowym oplotem ciecz zapalająca trafiała do długiej rury z zaworem spustowym połączonym z mechanizmem spustowym i magazynkiem dla 10 naboi zapalających Strahlpatrone 9×21.
Z miotacza tego typu można było oddać do 10 bardzo krótkich (poniżej 1 sekundy) „strzałów ogniowych”. Jako ciecz zapalającą stosowano zazwyczaj mieszankę ciężkiego i lekkiego oleju smołowego Flammöl 19, ale w warunkach bojowych używano także innych mieszanek substancji ropopochodnych.
