Historia konstrukcji:
Plecakowy miotacz ognia Fm.W. 40 został opracowany w Niemczech podczas wojny. W połowie 1940 roku na polecenie Waffen Amt przeprowadzono próby nowego lekkiego miotacza ognia zaopatrzonego w kulisty zbiornik cieczy zapalającej oraz udoskonaloną prądownicę. Testy poligonowe wykazały bardzo dużą podatność na uszkodzenie zbiornika w warunkach polowych, co spowodowało odrzucenie tej konstrukcji.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Ciecz zapalająca znajdowała się w dużym owalnym zbiorniku ciśnieniowym umieszczonym na szelkach nośnych. W jego wnętrzu znajdowała się butla miesząca 5 litrów sprężonego azotu (pod ciśnieniem 25 atmosfer) używanego do miotania cieczy zapalającej. Za pośrednictwem gumowego węża z metalowym oplotem ciecz zapalająca trafiała do długiej rury z zaworem spustowym, zakończonej elektryczną prądownicą.

Z miotacza tego typu można było oddać około 8 jednosekundowych „strzałów ogniowych”. Jako ciecz zapalającą stosowano zazwyczaj mieszankę ciężkiego i lekkiego oleju smołowego Flammöl 19.

Źródła:

Czasopismo „Poligon”, styczeń-marzec 2008 r.

Marcin Bryja „Piechota niemiecka”, wyd. Militaria, 1999 r.

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.