Historia konstrukcji:

Czołgowy miotacz ognia opracowany w 1932 roku w radzieckim biurze konstrukcyjnym KB-2 Fabryki im. K. Woroszyłowa z Leningradu (późniejsza Fabryka Nr 174). Szefostwo Wojsk Chemicznych zleciło opracowanie prototypu czołgu chemicznego na podstawie uchwały z 11 marca 1932 roku, która mówiła o uzbrojeniu brygad w sprzęt potrzebny do walki z umocnioną piechotą potencjalnych przeciwników.

Konstrukcja pojazdu wykorzystywała podwozie oraz kadłub czołgu lekkiego T-26 model 1931 (model dwuwieżowy), a głównym projektantem został mianowany G.E. Szmidt. W pracach brali udział przedstawiciele Instytutu Broni Chemicznej (Института Химобороны Пригородский), natomiast opracowanie miotacza KS-2 zlecono zakładom „Kompriessor” z Moskwy.

Od 1 czerwca do 15 lipca 1932 roku prototyp czołgu chemicznego o oznaczeniu BChM-3 przechodził próby na poligonie wojsk chemicznych (pozostałe badane pojazdy to BChM-1 na podwoziu kołowym, BChM-2 na bazie czołgu szybkiego BT-5, BChM-4 na bazie najpierw tankietki T-27, a następnie czołgu pływającego T-37). Podczas prowadzonych prób poligonowych miotacz KS-2 został zastąpiony nowsza konstrukcją – miotaczem KS-24. Wynik tych prób uznano za pozytywny, co zadecydowało o przyjęciu pojazdu do uzbrojenia w 1933 roku pod oznaczeniem ChT-26. W latach 1932-1935 wyprodukowano 552 lub 602 egzemplarze. W późniejszych latach zmieniono oznaczenie pojazdów tego typu z „pojazdów chemicznych” na „miotacze ognia” co spowodowało zmianę oznaczenia pojazdu na OT-26.

Opis konstrukcji:

Pojazd pancerny zbudowany na podwoziu czołgu lekkiego T-26 model 1931 (wersja dwuwieżowa). Lewa wieża została usunięta, natomiast w powiększonej drugiej wieży został zamontowany miotacz ognia KS-24 wraz z czołgowym karabinem maszynowym DT. Jarzmo miotacza ognia pozwalało na wychylenie broni na boki po 20° oraz od -10° do +10° w pionie. Duży zbiornik umieszczony po lewej stronie przedziału bojowego mieścił 400 litrów cieczy zapalającej (w praktyce napełniano go 360 litrami mieszanki), a dodatkowy osprzęt miotacza (w tym 3 butle sprężonego powietrza) był umieszczone na prawej ścianie kadłuba. Mieszanka 60% mazutu z 40% nafty mogła być wyrzucana na odległość ok. 35 m. Dodatkowo pojazd ten mógł stawiać zasłony dymne oraz skażać chemicznie teren.

Źródła:
„Oгнеметные танки Второй Мировой Войны”, seria Бронеколлекця, 2005

„Танковые войска РККА во Второй мировой войне. Средне и огнометные танки”, seria Танкомастер, numer 7-8/06

Valerij P. Panow, Jacek Solarz „Czołgi sowieckie 1939-1945”, wyd. Militaria, 1996

Internet:
http://www.bronetehnika.narod.ru/
http://www.arrows.newmail.ru/firetank/firetank.htm