Historia konstrukcji:
Armata przeciwlotnicza opracowana w szwedzkich zakładach Aktiebolaget Bofors w Bofors.
Norwegia zakupiła licencję na ich produkcję w norweskich zakładach Kongsberg Våpenfabrikk w Kongsberg. Ponieważ czas realizacji dostaw zamówionych 40 dział mocno się wydłużał (ostatecznie produkcję seryjną podjęto dopiero pod niemiecką okupacją), więc w 1939 roku złożono dodatkowe zamówienia u producentów zagranicznych – na 25 dział w węgierskich zakładach MAVAG oraz dalsze 8 w belgijskich zakładach FN. Wybuch Drugiej Wojny Światowej pokrzyżował te plany i gotowych do użycia było zaledwie 8 dział zakupionych u belgijskiego producenta:
– 4 sztuki w ramach Maskinkanonbatteriet w rejonie Narvik-Setermoen
– 2 sztuki broniły baterii artylerii nadbrzeżnej Fortu Rauøy strzegącej wejścia do Oslofiordu
– 2 sztuki rozlokowano w pobliżu baterii Dröbak-Seiersten na wąskim przesmyku wewnątrz Oslofiordu, naprzeciwko twierdzy Oscarborg.
Ponadto strategicznie ważne zakłady Norsk Hydro zakupiły u szwedzkiego producenta kolejne 10 dział. 4 z nich wypożyczono armii do treningu obsług, natomiast pozostałe przeznaczono do osłony poszczególnych zakładów Norsk Hydro: 4 z nich były rozlokowane w Rjukan, a kolejne 2 w Herøya.
Po zajęciu fabryki przez wojska niemieckie sfinalizowano uruchomienie produkcji seryjnej dział i wytwarzano je na potrzeby III Rzeszy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: Długość lufy: Odrzut lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
40 mm 40x311R na stanowisku 1.730 kg, w transporcie 2.400 kg z zamkiem 220 kg z zamkiem 2.250 mm (w tym cześć gwintowana 1.932,5 mm) średni 200 mm od -10° do +90° 360° łódka na 4 naboje 120 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyczna armata przeciwlotnicza. Monoblokowa lufa stalowa gwintowana o 16 zwojach, zaopatrzona w stożkowy tłumik płomienia. Zastosowano zamek klinowy o ruchu pionowym. Zasilanie z łódek nabojowych mieszczących 4 naboje umieszczanych w prowadnicach nad komorą zamkową (prowadnica mieściła równocześnie 2 łódki, opróżnione łódki wypadały dołem, puste łuski także były odprowadzane do dołu). Opornik hydrauliczny umieszczony pod lufą, a sprężyna powrotna owinięta wokół lufy. Celownik przeziernikowy i mechanizmy naprowadzania umieszczone po obu stronach lufy dla obu celowniczych (kierunku i podniesienia). Spust umieszczony w pedale celowniczego podniesieniowego.
Działo było umieszczone na czterokołowym podwoziu, z kołami unoszonymi na pozycji bojowej dla uzyskania stabilnej podstawy. Z obu stron łoża dolnego znajdowały się wysięgniki zaopatrzone w śrubowe podpory pozwalające wypoziomować podstawę na stanowisku. Koła z ogumieniem pneumatycznym i zawieszenie działa były dostosowane do trakcji motorowej.
Obsługa działa liczyła 5 żołnierzy.
Amunicja:
Stosowano amunicje scaloną. Na stanowisko dostarczana w czteronabojowych łódkach.
Przeciwlotnicza z samolikwidatorem
| Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność pozioma: Donośność pionowa: |
2,1 kg 0,955 kg 900 m/s 6.790 m 4.300 m |
Pocisk typu HE z czułym głowicowym zapalnikiem uderzeniowym. Umieszczony w części dennej smugacz po wypaleniu działał jako samolikwidator pocisku.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 4 cm Flak 28.
