Historia konstrukcji:
Aparat centralny opracowany w latach 20-tych XX wieku w Wielkiej Brytanii do naprowadzania dział przeciwlotniczych Ordnance QF 3-inch AA Gun. Opatentowany w 1924 roku (P.W. Gray 3 marca 1924 roku patent BP236250) i przyjęty na uzbrojenie w 1928 roku. Produkowany seryjnie w brytyjskich zakładach Vickers Ltd.
W 1940 roku podjęto decyzję o ich produkcji w australijskich zakładach Government Ordnance Factory w Maribyrnong (Victoria).
Po zebraniu doświadczenia u brytyjskiego producenta przez wydelegowanego pracownika F.G. Forda, skompletowaniu dokumentacji technicznej oraz oprzyrządowania produkcyjnego pierwszy egzemplarz ukończono w 1941 roku.
W produkcji wykorzystywano tylko niewielką liczbę komponentów importowanych z Wielkiej Brytanii, natomiast część podzespołów dostarczali podwykonawcy jak Standard Telephones and Cables Pty. Ltd. z Sydney (New South Wales) oraz Stokes and Company z Melbourne (Victoria).
Opis konstrukcji:
Przyrząd miał postać umieszczonej na trójnożnej podstawie prostopadłościennej skrzynki mieszczącej wewnątrz mechanizmy przelicznika. Jego obsługa odbywała się poprzez znajdujące się na ścianach bocznych wskaźniki i pokrętła, które pozwalały na wprowadzenie parametrów celu oraz odczytanie parametrów strzału. W modelu aparatu centralnego Mk. III wprowadzono skrzynkę przekaźnikową pozwalającą na przesłanie parametrów strzału bezpośrednio na stanowiska dział (azymut i elewacja lufy oraz nastawa zapalnika).
Wskaźniki:
Górny – Lateral Deflection
Środek – lewy: Vertical Rate, natomiast prawy: Lateral Rate
Dolny – Vertical Deflection
Pokrętła:
Lewe – Vertical deflection z opcjami UP <-> Down
Prawe – Lateral Deflection z opcjami Left <-> Right
