Historia konstrukcji:
Samolot łącznikowo-obserwacyjny Bü 134 był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w niemieckich zakładach Bücker Flugzeugbau G.m.b.H. w Rangsdorf koło Berlina. Na czele zespołu projektowego stał Anders J. Anderson (konstruktor szwedzkiego pochodzenia). W jego układzie aerodynamicznym wzorowano się na samolotach amerykańskich.
Prototyp z cywilną rejestracją D-EQPA został oblatany w 1936 roku, za jego sterami siedział Arthur Benitz.
Po przeprowadzeniu prób w locie model ten został uznany za niedany i nie był dalej rozwijany. Jedyny prototyp uległ zniszczeniu 21 kwietnia 1939 roku podczas pożaru hangaru.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
2 osoby 375 kg 665 kg 9,95 m 7,05 m 2,34 m 12,40 m2 1 silnik 4-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony powietrzem, typu Hirth HM 504 A-2 o mocy 105 KM 180 km/h na wysokości 0 m 4.000 m 600 km brak |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy górnopłat z zakrytą kabiną mieszczącą członków załogi siedzących obok siebie (szerokość kadłuba 1.02 m). Kadłub stanowi metalowa kratownica wykonana ze spawanych rur stalowych, kryta w przedniej górnej części blacha duralową, a na reszcie powierzchni płótnem. Skrzydła drewniane z duralowymi żebrami, kryte płótnem.
Zastosowano stałe podwozie w układzie klasycznym z kółkiem ogonowym. Koła główne rozmiaru 420×150 mm (rozstaw kół 1,62 m).
Silnik napędza dwułopatowe śmigło drewniane o stałym skoku średnicy 2.000 mm. Początkowa prędkość wznoszenia ok. 3,25 m/s. Zużycie paliwa na 100 km loty wynosiło ok 13,8 litra benzyny oraz 0,12 litra oleju.
