Historia konstrukcji:
Samolot bombowy opracowany w 1935 roku w holenderskich zakładach N.V. Nederlandsche Vliegtuigenfabriek (Fokker) w Amsterdamie. Po przedstawieniu holenderskim siłom powietrznym kilku proponowanych wersji ostatecznie przyjęto do realizacji zmodyfikowany projekt Ontwerp 111. Oblot prototypu odbył się 16 października 1937 roku (otrzymał on najpierw numer ewidencyjny 350, czyli z zakresu przewidzianego dla samolotów myśliwskich, a następnie 850, czyli z zakresu przewidzianego dla samolotów bombowych).
Ustalenia wymaganych osiągów i potrzebnego wyposażenia pokładowego zajęły sporo czasu. Ostatecznie 31 grudnia 1937 roku holenderskie siły powietrzne w ramach podpisanego kontraktu zamówiły 15 egzemplarzy seryjnych (numery ewidencyjne od 851 do 865). Dodatkowo w brytyjskich zakładach Bristol zakupiono 41 silników Bristol „Pegasus” XXVI.
Zastosowanie:
W maju 1940 roku samoloty stanowiły wyposażenie jedynego holenderskiego dywizjonu bombowego Bombardeervliegtuig Afdeling (BomVA) stacjonującego na amsterdamskim lotnisku Schiphol. Jedynie 9 maszyn znajdowało się w gotowości bojowej i posiadało wyrzutniki bombowe (numery ewidencyjne 850, 853, 854, 855, 856, 858, 859, 862, 865), 5 maszyn znajdowało się w naprawach i przeglądach (numery ewidencyjne 852, 857, 860, 863, 864), 1 samolot służył do celów szkoleniowych w bazie Texel (numer ewidencyjny 861), a ostatni płatowiec służył od wiosny 1939 roku jako zapas części zamiennych dla pozostałych maszyn (numer ewidencyjny 851).
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Wznoszenie: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
5 osób 4.650 kg normalna 7.250 kg maksymalna 7.650 kg 21,00 m 16,00 m 4,20 m 66,20 m2 2 silniki 9-cyl. w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzone powietrzem, typu Bristol „Pegasus” XXVI o mocy maksymalnej 950 KM przy 2600 obr./min 416 km/h na wysokości 2.900 m 4’54” na wysokość 2.000 m, 9’48” na wysokość 4.000 m 8.550 m 1.550 km 1 działko Solothurn M.37 kal. 20 mm, 3 km Lewis M.20 kal. 6,5 mm, 800 kg bomb (teoretycznie 1200 kg) |
Opis konstrukcji:
Dwusilnikowy wolnonośny średniopłat konstrukcji mieszanej z zakrytymi kabinami załogi oraz podwoziem chowanym w locie. Zastosowano kadłub o przekroju owalnym ze spłaszczonymi bokami. W przedniej i tylnej części zastosowano metalową kratownicę (w przedniej krytą arkuszami blachy duralowej), natomiast w tylnej sklejką i płótnem), natomiast w środkowej części konstrukcję drewnianą krytą sklejką. Całkowicie drewniane dwudźwigarowe skrzydła, o prostokątnym obrysie centropłata i trapezowych częściach zewnętrznych z zaokrąglonymi końcówkami, kryte były sklejką i płótnem. Stateczniki poziome wsparte były zastrzałami w kształcie litery V, a na ich końcach znajdowało się podwójne usterzenie pionowe.
Samolot napędzały dwa brytyjskie silniki Bristol „Pegasus” XXVI o mocy maksymalnej 915 KM przy 2600 obr./min na wysokości 2900 metrów. Zastosowano trójłopatowe metalowe śmigła typu Hamilton Standard o zmiennym skoku i stałej prędkości obrotowej o średnicy 3050 mm z brytyjskich zakładów de Havilland. Zapas paliwa wynosił 1500 litrów i został rozmieszczony w dwóch zbiornikach umieszczonych w przykadłubowej części skrzydeł.
W stanowisku nosowym mocowano szwajcarskie samopowtarzalne działko Solothurn kalibru 20 mm zasilane z 5 nabojowych magazynków. Uzbrojenie uzupełniały karabiny maszynowe Lewis kalibru 6,5 mm – jeden w stanowisku ulokowanym na końcu kadłuba (analogiczne do samolotu myśliwskiego Fokker G.1) obsługiwanym przez tylnego strzelca, jednego ulokowany na grzbiecie kadłuba i obsługiwany przez drugiego pilota oraz jeden karabin obsługiwany przez radiooperatora, który mógł być przez niego przenoszony i zamocowany w jednym z trzech stanowisk: na spodzie kadłuba lub jednym z dwóch stanowisk bocznych.
Wewnętrzna komora bombowa była przystosowana do przenoszenia bomb o różnym wagomiarze i przeznaczeniu: zapalające 1 kg, odłamkowe 8 kg, 25 kg, burzące 50 kg (16 sztuk), 100 kg, 200 kg (4 sztuki) oraz 300 kg (4 sztuki). Niestety ale w 1940 roku do dyspozycji były tylko bomby 50 kg praz 100 kg, a cięższe modele o masie 200 kg oraz 300 kg znajdowały dopiero na etapie akceptacji przez LVA oraz wdrożenia do produkcji wraz z przewidzianymi dla ich podwieszenia elektromagnetycznymi zamkami bombowymi na licencji niemieckiej firmy Heber. Tylko jeden samolot został w takie zamki bombowe wyposażony i można było na nich podwiesić 16 bomb o masie 50 kg, czyli łącznie o masie 800 kg. Z wykorzystaniem starych zamków bombowych zainstalowanych na pozostałych 8 samolotach bojowych (stary zapas wyrzutników dla samolotów komunikacyjnych linii lotniczej KLM) możliwe było przenoszenie bomb w konfiguracji 2×100 kg plus 4×50 kg, czyli łącznie o masie tylko 400 kg.
W skład wyposażenia samolotu wchodziła radiostacja pokładowa Telefunken 1001 AF produkcji niemieckiej.
