Historia konstrukcji:
Samochód pancerny SARC Mk. IV został opracowany w południowoafrykańskich zakładach Dorman Long w Germiston.
W modelu tym zastosowano całkowicie nową konstrukcję samonośnego nadwozia w którym przedział silnikowy został przesunięty na tył pojazdu. Od marca 1943 roku wyprodukowano 936 egzemplarzy, spośród których 626 egzemplarzy wyposażono jedynie w karabin maszynowy.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Rozstaw osi: Rozstaw kół: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zapas paliwa: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
3 osoby 6.311 kg 5.525 x 2.134 x 2.286 mm, prześwit 279 mm 2.896 mm 1.524 mm 4×4 silnik 8-cyl. w układzie widlastym, zapłon iskrowy, chłodzony cieczą, pojemność 3.917 cm3, typu Ford 239 o mocy 95 hp przy 3.600 obr./min 4 biegi do przodu plus wsteczny na drodze 84 km/h 189 litrów na drodze ok. 580 km 1 armata przeciwpancerna 2-pr. kal. 40 mm, 1 km Vickers lub Browning od 6 do 12 mm |
Opis konstrukcji:
Zastosowano samonośne pancerne nadwozie spawane z płyt pancernych. Na opuszczenie pojazdu pozwalały niewielkie drzwi wejściowe umieszczone po bokach kadłuba oraz włazy umieszczone w stropie wieży. Zastosowano instalację elektryczną o napięciu 6 V. Zapewniała ona także zasilanie dla pokładowej radiostacji No. 19.
Czterosuwowy silnik dolnozaworowy (sv). Średnica cylindra 80,96 mm, skok tłoka 95 mm, stopień sprężania 6,3:1. Umieszczony z tyłu silnik miał wyprowadzenie napędu w tylną stronę pojazdu i poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd standardowo na tylne koła, a dzięki skrzyni rozdzielczej można było przełączyć napęd na wszystkie koła. Stosowano opony rozmiaru 9.75-18”.
Uzbrojenie pojazdu skoncentrowano w powiększonej wieży. Ponieważ na miejscu nie były produkowane działa czołgowe dostosowane do montażu w pancernych jarzmie jako uzbrojenie pojazdu zastosowano klasyczną armatę przeciwpancerną 2-pr. strzelającą przez wycięcie w przedniej ścianie wieży. Uzbrojenie uzupełniające stanowił początkowo brytyjski ciężki karabin maszynowy Vickers, a następnie dostępny w dużych ilościach amerykański ciężki karabin maszynowy Browning. Zapas amunicji wynosił zwykle 37 naboi do działa oraz 750 do karabinu maszynowego. Gdy na stropie wieży montowano kolejny karabin maszynowy jako przeciwlotniczy zapas amunicji był powiększany pomimo ciasnoty przedziału załogowego.
