Historia konstrukcji:
Karabin wyborowy wz. 1891/31 został opracowany na bazie karabinu powtarzalnego wz. 1891/30 (popularny Mosin). Przyjęty na uzbrojenie w 1932 roku (indeks ГРАУ: 56-В-222A). Karabiny tego typu budowano w oparciu o wyselekcjonowane lufy. Jako przyrządy celownicze montowano początkowo teleskopowe celowniki optyczne PE-31 (dostępne dopiero od 1934 roku), a następnie zmodyfikowany model celownika PE-37, dla instalacji których stosowano dwa rodzaje montażu. Pierwszy to montaż Smirnskiego, który był montowany osiowo na komorze zamkowej (w związku z czym były dwie odmiany przystosowane do komory graniastej i okrągłej). Drugi to montaż wz. 1936, czyli montaż boczny Gecco, który wymagał niewielkiej modyfikacji komory zamkowej. W karabinie wyborowym była niezbędna zagięta w dół rączka zamkowa, aby nie zawadzała przy przeładowaniu broni o celownik. Ładowanie karabinu było możliwe tylko pojedynczymi nabojami. Pod koniec 1938 roku wstrzymano dalszą produkcję karabinów wyborowych.
Dopiero od jesieni 1942 roku produkcję karabinów wyborowych wznowiono pod nowym pełnym oznaczeniem 7,62 mm karabin snajperski wz. 1891/30 r. z montażem wz. 1942 i celownikiem optycznym PU. W modelu tym wykorzystano standardowe karabiny w. 1891/30 wykazujące dobry rozrzut podczas fabrycznego przystrzeliwania i zaopatrzono je w nowy model teleskopowego celownika optycznego PU (opracowany pierwotnie dla karabinu samopowtarzalnego SWT-40) umieszczonego na bocznym montażu. Wersja ta nadal wymagała zagiętej w dół rączki zamkowej. Wyprodukowano ich 53.195 egzemplarzy.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 7,62 mm Zielfernrohrgewehr 256 (r).
