Historia konstrukcji:
Szybowiec transportowy G.A.L. 48 „Hotspur” został opracowany w brytyjskich zakładach General Aircraft Ltd. w Feltham, Middlesex. Konstruktorem prowadzącym projekt był F.F. Crocombe.

Szybowiec powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie sił powietrznych Specification X.10/40. Wśród wymogów znalazła się dużą doskonałość (ok. 24) pozwalającą na skryty dolot nad odległą strefę lądowania gdzie zakładano opuszczenie pokładu przez żołnierzy i desantowanie z użyciem spadochronów.

Tak powstał szybowiec „Hotspur” Mk. I. Do jego budowy wykorzystano mniej deficytowe drewno i zaangażowano zakłady przemysłu meblarskiego, które nie były obciążone produkcją wojenną. Rozpiętość płata wynosiła 18,9 m, a jego końcówki były zaokrąglone. Desantowanie żołnierzy miało się odbywać przez odrzucaną pokrywę zlokalizowaną w grzbietowej części kadłuba.

Wyholowanie pierwszego prototypu miało miejsce 5 listopada 1940 roku. Pierwsze zamówienie na 400 egzemplarzy złożono jeszcze we wrześniu 1940 roku. Ze względu na zmianę wymagań w wersji tej powstało tylko 18 egzemplarzy – 10 egz. wyprodukowano w macierzystych zakładach General Aircraft Ltd. w Feltham, a kolejne 8 egz. wyprodukowano w zakładach Slingsby Sailplanes Ltd. w Kirkbymoorside.

Wkrótce ukazało się nowe zapotrzebowanie sił powietrznych Specification X.22/40. Nowe wymogi nie kładły już nacisku na dużą doskonałość (ok. 10), a desantowanie żołnierzy miało polegać na wylądowaniu w wyznaczonej strefie i wkroczenie do akcji jako zwarta jednostka. Tak powstał szybowiec „Hotspur” Mk. II. W wersji tej powstało 997 egzemplarzy – prototyp powstał w macierzystych zakładach General Aircraft Ltd. w Feltham natomiast 996 egz. wyprodukowano w zakładach Harris Lebus w Tottenham koło Londynu (znane zakłady przemysłu meblarskiego).

Rozpiętość płata o obrysie trapezowym została zredukowana do 13,99 m, a jego końcówki były ścięte co znacznie ułatwiało produkcję seryjną. Drzwi desantowe zostały umieszczone w kadłubie po prawej stronie przed płatem i po lewej stronie za płatem. Dodano także spadochron hamujący.

Szybowce tego typu wykorzystywano jedynie w celach treningowych pomimo przygotowania 250 egzemplarzy, które stale utrzymywano w pełnej gotowości do użycia operacyjnego.

Finalne zapotrzebowanie sił powietrznych Specification X.23/40 dotyczyło już maszyny typowo treningowej, w postaci pełnego dwusteru z kabiną pilotów w układzie tandem. Obie kabiny otrzymały komplet przyrządów pilotażowych. Tak powstał szybowiec „Hotspur” Mk. III. Do wersji tej przebudowano 50 szybowców wersji Mk. II.

Wzmocniono konstrukcję dla zwiększenia wytrzymałości płatowca poddawanego częstym procedurom lądowania w przygodnym terenie. Z zewnątrz można to zauważyć w postaci zastrzałów usterzenia poziomego. Zaczep liny holowniczej przeniesiono na sam nos.

Ponadto powstał także eksperymentalny szybowiec transportowy G.A.L. 48B „Twin Hotspur” (numer ewidencyjny MP486). Dwa kadłuby szybowców „Hotspur” Mk. II zostały połączone nową centralną częścią płata o rozpiętości 3,66 m, a także nową częścią ogonową z połączonym usterzeniem poziomym. Prototyp o numerze ewidencyjnym MP486 został wyholowany w sierpniu 1942 roku przez samolot bombowy „Whitley”. Mimo zwiększonych możliwości przewozowych model ten nie znalazł uznania ze strony wojska które preferowało użycie szybowca „Horsa” pozwalającego na transport wewnątrz kadłuba pojazdów i lekkich dział.

W 1942 roku 22 szybowce „Hotspur” Mk. II zostały wysłane do Kanady.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
W wersji „Hotspur” Mk. II w nosie i ogonie maszyny znajdowały się światła pozycyjne (przednie zielono-czerwone 5C/1676, a tylne czerwone 5C/495). W wersji „Hotspur” Mk. III doszło trzecie światło umieszczone za kabiną pilotów (bezbarwne 5C/909). Instalacja elektryczna o napięciu 12 V korzystała z pokładowego akumulatora i zapewniała zasilanie również dla pokładowej radiostacji TR9.

Źródła:

Tadeusz Królikiewicz „Encyklopedia szybowców transportowych”, wyd. Agencja Wydawnicza CB, 1999 r.

Instrukcja „Pilot’s Notes for Hotspur I & II Glider with appendices for the tug aircraft pilots”, 1943 r.