Historia konstrukcji:
Samochód terenowy Geländewagen Tempo G 1200 był używany przez siły zbrojne Danii.
Został zaprojektowany przez Otto Dausa w niemieckich zakładach Vidal & Sohn w Hamburgu. Produkowany seryjnie w latach 1936-1944. Siły zbrojne Niemiec nie wykazały zainteresowania tą konstrukcją, ale znalazła ona wielu nabywców zagranicznych.
Po raz pierwszy samochód został zaprezentowany armii duńskiej w grudniu 1936 roku. Po testach poligonowych w 1938 roku zamówiono kolejne 4 pojazdy.
Do wybuchu wojny siłom zbrojnym Danii dostarczono 20 egzemplarzy. Przeważnie służyły jako ciągniki armat przeciwpancernych 37 mm fodfolkskanon M. 1937 Bofors.
Dane techniczne:
| Masa: Wymiary: Rozstaw osi: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zasięg: |
własna 1150 kg, całkowita 1760 kg 4000 x 1600 x 1500 mm 2830 mm 2 silniki 2-cyl. w układzie rzędowym, zapłon iskrowy, pojemność 598 cm3, typu WEGR 2/300T ILO o mocy 19 KM przy 3500 obr./min 4 biegi do przodu plus wsteczny na drodze 80 km/h 59 litrów (w dwóch zbiornikach) 500 km |
Opis konstrukcji:
Otwarte nadwozie było umieszczone na stalowej ramie nośnej. W razie niesprzyjających warunków pogodowych rozpinano brezentowa plandekę. Instalacja elektryczna o napięciu 6 V.
Samochód miał niekonwencjonalny napęd w postaci dwóch oddzielnych zespołów obejmujących silnik i skrzynię biegów które były umieszczone w przedniej i tylnej części pojazdu. Tworzący zespół napędowy chłodzony powietrzem dwusuwowy silnik współpracował ze skrzynią biegów typu Hermes G6 napędzając jedną oś. W ten sposób przy pracy obu zespołów uzyskiwano napęd na wszystkie cztery koła pojazdu. Dla oszczędności paliwa na drogach twardych poruszano się z wykorzystaniem tylko jednego zespołu napędowego (przy jednym działającym silniku zużycie paliwa wynosiło 9,2 litra na 100 km natomiast przy pracy obu zużycie paliwa wzrastało do 12,6 litra na 100 km). Silniki były dostosowane do pracy na benzynie o liczbie oktanowej 78 z dodatkiem oleju smarującego elementy silnika. Układ kierowniczy także działał na wszystkie koła co pozwalało na uzyskanie bardzo małego promienia skrętu. Stosowano opony rozmiaru 5.00×17”.
Ja jeździłem do liceum w latach siedemdziesiątych trójkołowym Tempo dwucylindrowym dwusuwem. Przednie koło było napędzane łańcuchem i na zakrętach obracało się razem z chłodnicą, silnikiem, skrzynią biegów i tłumikiem , przy skręcaniu kierownicą. Dynamostarter służył do rozruchu a potem do ładowania akumulatora. Miał trzy biegi do przodu i jeden do tyłu palił około 7 litrów benzyny na sto kilometrów a wyciągał około 65 kilometrów na godzinę. Pojemność silnika była około 400 cm3 .
Świetny opis! Dzięki:)
Dziadek opowiadał, że razem z kolegą przerabiali jeden z takich dwusilnikowych Tempo na jednosilnikowy bo ten z tyłu sprawiał kłopoty. Skąd oni to wytrzasnęli!? Chyba, że były inne dwusilnikowe tempo, bardziej popularne w Polsce?
Opis niekompletny… Pojazd został opracowany w 1930, a produkcje rozpoczęto w 1934… Istotniejszym niż użycie przez Duńczyków jest użycie przez Finów w wojnie z ZSRR, a dwusuwowe, chłodzone powietrzem silniki radziły sobie na mrozie lepiej niż radzieskie chłodzone cieczą czterosuwy…
Otto Daus pracował w zakładach Vidal od 1929 roku i jego pojazdy nosiły nazwę Tempo – ale pierwotnie były to dostawcze trójkołowce. W znanych mi opisach powyższy pojazd terenowy G 1200 został zaprezentowany dopiero w 1936 roku i od razu zaprezentowany odbiorcom zagranicznym. A jego użycie w siłach zbrojnych Finlandii będzie opisane w stosownym dziale.