Historia konstrukcji:
System uzbrojenia pokładowego SG 500 „Jägerfaust” używany przez Luftwaffe, siły powietrzne Niemiec.
Broń zaprojektował oberleutnant Gustav Korff, oficer sygnałowy pracujący w instytucie doświadczalnym Erprobungskommando 16 w Peenemünde. W 1944 roku wykonano prototypową serię broni w niemieckich zakładach Hugo Schneider A.G. (w skrócie HASAG) w Leipzig. Koniec wojny przerwał testy operacyjne.
Zastosowanie:
Fw 190 – w skrzydłach dwa pięciolufowe zestawy.
Me 163 B – w skrzydłach dwa czterolufowe zestawy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: |
50 mm 8 kg (broń załadowana) 648 mm 515 mm |
Opis konstrukcji:
Broń jednostrzałowa. Gwintowana lufa będąca koszulką wewnątrz stałej części zewnętrznej jest odrzucana do tyłu dla zrównoważenia odrzutu. Pocisk jest odpalany elektrycznie po otrzymaniu impulsu z fotokomórki systemu „Zossen” opracowanej w niemieckich zakładach AEG A.G. w Neustadt, którą miał aktywować cień wrogiego bombowca.
Amunicja:
Ładunek miotający umieszczony w kartonowej łusce długości 55 mm (nad nią była umieszczona pusta komora wysokości 58 mm). Spłonka pobudzana elektrycznie. W dolnej części pocisk jest zaopatrzony w prowadnice dopasowane do bruzd lufy dla nadania mu ruchu wirowego.
Odłamkowa
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
310 mm 212 mm 1.130 g 617 g 390 g 513 g 400 m/s |
Pocisk typu HE z cienkościennym korpusem wypełnionym materiałem wybuchowym, który jest inicjowany głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.
