Historia konstrukcji:
Radiostacja pokładowa opracowana w 1937 roku w brytyjskich zakładach Pye Ltd w Cambridge na potrzeby jednostek broni pancernej. Udoskonalony model W/S No. 19 Mk II opracowano w 1941 roku, a w obliczu potrzeb toczącej się wojny ich produkcja licencyjna została podjęta w Kanadzie.
W trakcie wojny poza importem gotowych radiostacji z Kanady podjęto ich lokalną produkcję w australijskich zakładach Amalgamated Wireless (Australasia) Pty. Ltd. (w skrócie AWA) w Sydney (New South Wales). Pierwsza seria opuściła zakłady w lutym 1943 roku, a następna w maju 1944 roku.
Opis konstrukcji:
Radiostacja pracowała na dwóch zakresach oznaczonych literami A i B.
W zakresie A radiostacja pracowała w paśmie HF na częstotliwości 2-8 MHz. Z użyciem anteny prętowej o długości 8 stóp można było nawiązać łączność podczas ruchu pojazdu na dystansie do 10 mil
W zakresie B radiostacja pracowała w paśmie VHF na częstotliwości 230-240 MHz, zapewniając łączność podczas ruchu pojazdu na dystansie ok. 1000 jardów z użyciem jako anteny dipola o długości 25 cali.
Do pracy wykorzystywano akumulator lub prądnicę prądu stałego o napięciu 12 V, a poprzez przetwornice uzyskiwano wyższe napięcie potrzebne dla pracy komponentów radiostacji – 275 V / 120 mA dla odbiornika oraz 500 V / 50 mA dla nadajnika. W wozach bojowych radiostacja pełniła także funkcję interkomu do łączności wewnętrznej załogi.
Dane gabarytowe modułów:
Radiostacja – wymiary17,5×8,5×12,5 cali, masa 40 funtów,
Moduł zasilania – wymiary 176×8,5×12,5 cali, masa 25 funtów,
Variometr – cylinder w wymiarach 10×5 cali, masa 5 funtów.
